Dysleksja to nie czarna magia

Oddział Polskiego Towarzystwa Dysleksji od dziewięciu lat działa przy SP 3.

Dysleksją interesuje się od dwudziestu lat. Dziewięć lat temu wspólnie z obecnym dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 3 Karolem Kołyszko założyła oddział Polskiego Towarzystwa Dysleksji działający przy tejże placówce. W tym roku została wyróżniona tytułem honorowego członka tego towarzystwa. Pierwszego dnia rozpoczynającego się właśnie Europejskiego Tygodnia Świadomości Dysleksji zapraszamy do przeczytania wywiadu z Mariolą Werrą, nauczycielką nauczania wczesnoszkolnego oraz terapeutką pedagogiczną prowadzącą zajęcia z dziećmi z dysleksją w „trójce”.

Jak wyglądały początki działalności Polskiego Towarzystwa Dysleksji w Chojnicach?

Reklama | Czytaj dalej »

Nasze towarzystwo utworzyliśmy w 2003 roku, jesteśmy oddziałem nr 61. Zaczęliśmy od współpracy z zarządem głównym, który mieści się w Gdańsku. Potem propagowaliśmy wiedzę na temat dysleksji wśród naszych nauczycieli. Podczas rozmów zwracaliśmy uwagę na to, że nieczytelne pismo nie musi być oznaką niechlujstwa, "dukanie" czytanek nie musi oznaczać, że uczniowi się nie chce, błędy ortograficzne nie muszą świadczyć o braku wiedzy. Stopniowo nauczyciele zaczęli się szkolić w tym kierunku. Zapraszaliśmy specjalistów z Gdańska zajmujących się, również naukowo, tym zagadnieniem. Potem przyszedł czas na utworzenie klas dla uczniów z dysleksją. W tym temacie było dużo pracy, ale nie byliśmy sami, bo wspólnie z nami ciężko pracowały nasze panie pedagog Z. Myszka i D. Lamczyk. Udało nam się. Były to wyjątkowe dzieci i do dziś je mile wspominamy. W ciągu tych dziewięciu lat trzykrotnie zostaliśmy wyróżnieni certyfikatem "Szkoły przyjaznej uczniom z dysleksją".

Wśród wielu osób panuje przekonanie, że dysleksja to po prostu lenistwo. Ludzie starsi mówią, że za ich czasów tego nie było. Może się pani ustosunkować do tych opinii?

I jeszcze dzisiaj możemy spotkać utarte przekonania na ten temat. Sama zetknęłam się z tym problemem dwadzieścia lat temu, kiedy z osobistych powodów spotkałam się w Gdańsku z panią prof. Bogdanowicz. Wówczas dowiedziałam się o istnieniu dysleksji. Natomiast w ostatnich latach temat dysleksji zaczął się pojawiać w filmach czy wywiadach z osobami, które taki problem miały i wciąż go mają. Coraz częściej używa się też tego terminu w prasie, środowisku szkolnym, w rozmowach z rodzicami. Dysleksja jest specyficzną trudnością w uczeniu się o pochodzeniu neurobiologicznym. Jej przyczyny wiąże się ze zmianami w obrębie centralnego układu nerwowego. Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu występują u dzieci o prawidłowej inteligencji. Bardzo pięknie i trafnie ujął tę przypadłość Roman Warszewski. Mówi, że "tam gdzie inni widzą gładką, zalaną słońcem powierzchnię jeziora, dla innych nagle i niespodziewanie pojawia się wzburzone, rozwichrzone morze".

Po czym jeszcze możemy poznać dyslektyka?

Dzieci z dysleksją napotykają na szereg trudności w szkole. Mają kłopoty z koncentracją, ze zrozumieniem treści poleceń i dłuższych tekstów, z formułowaniem wypowiedzi pisemnych, z przetwarzaniem i przyswajaniem informacji. Mają problemy z organizacją czasu i planowaniem. Jest w nich dużo rozbieżności między aspiracjami a możliwościami. Oprócz kłopotów z nauką, trzeba zwrócić uwagę na inne sfery funkcjonowania takiego ucznia. Bardzo często są to problemy emocjonalne, zwiększona wrażliwość, nadmierny niepokój, brak pewności siebie, wiary we własne możliwości, które są przyczyną zamykania się i izolowania. Tak więc dziecko z dysleksją potrzebuje szczególnej uwagi, zrozumienia, pozytywnych wzmocnień i sukcesów. W tym roku w naszej szkole mamy 148 uczniów z zaleceniami do terapii pedagogicznej. Wstępnej diagnozy dokonujemy u pierwszoklasistów za pomocą Skali Ryzyka Dysleksji profesor M. Bogdanowicz, wskazującej symptomy opóźnień rozwojowych i trudności w uczeniu się.

W jaki sposób pracować z dziećmi z dysleksją, tak by nie czuły się gorsze?

Pamiętamy o tym, że uczeń jest podmiotem, a nie przedmiotem procesu nauczania. Nie lekceważymy opinii wydanych przez poradnie. Jesteśmy przygotowani do pracy z dziećmi z dysleksją i potrafimy dostrzec specyficzne trudności. Istnieje współpraca, przepływ informacji między rodzicami a nauczycielami dla dobra dziecka. Ważne jest stawianie wymagań, którym dziecko jest w stanie sprostać i spojrzenie na inność dziecka. Staramy się oceniać włożony wysiłek w wykonanie zadania, a nie tylko efekty. Unikamy porównywania z innymi dziećmi. Trzeba umieć słuchać, być cierpliwym i dać uczniowi czas, wówczas gorszym się czuć nie będzie. Pracujemy tak, by chciały chodzić do szkoły. Odkrywamy wspólnie ich ukryte talenty i zdolności.

Niektórzy rodzice traktują diagnozę o dysleksji jak wyrok.

Dysleksja to nie czarna magia, rodzice nie powinni się poddawać, trzeba nastawić się pozytywnie i wspierać swoje dziecko. Dom powinien być azylem, w którym dziecko odczuwa komfort psychiczny. Ważny jest dobry kontakt z dzieckiem, pomoc w znalezieniu swojego miejsca i usamodzielnieniu się. Rodzicom dzieci z dysleksją proponuję przeczytać książkę Marty Bogdanowicz, Anny Andryjanek i Małgorzaty Rożyńskiej "Uczeń z dysleksją w domu’, wyd. Operon.

Czy z dysleksji można się wyleczyć?

Dysleksja jest problemem całego życia, niezwykle utrudnia życie i ogranicza możliwości. Pani prof. M. Bogdanowicz w swojej książce "Portrety nie tylko sławnych osób z dysleksją" na pytanie - czy można się wyleczyć z dysleksji? - napisała tak "odpowiedź jest podobna do tej, jaką się udziela na pytania dotyczące wychodzenia z jąkania, alergii lub astmy - są lepsze i gorsze okresy, ale cały czas trzeba nad sobą pracować. Trzeba też sobie wypracować strategię życia z dysleksją".

We wrześniu odebrała Pani w Jastarni prestiżowe wyróżnienie, tytuł honorowego członka Polskiego Towarzystwa Dysleksji.

Tak. Tytuł odebrałam w Jastarni na zjeździe delegatów. Traktuję to jako wyróżnienie dla całego oddziału, bo my wszyscy w sposób szczególny wyróżniliśmy się i wnieśliśmy wkład w rozwój idei tego towarzystwa. Jako pierwsi w regionie zmierzyliśmy się z problemem dysleksji. Cały czas się rozwijamy, nie tylko korzystając z nowości wydawniczych, szkoleń czy uczestniczenia w konferencjach, ale również poprzez obserwację i doświadczenie.

Dziękuję za rozmowę.

Artykuł pochodzi z portalu www.chojnice24.pl

• Komentarze Chojnice24 (1)
• Komentarze Facebook (...)

1 komentarz

• 1

~dorota

Jak miło przeczytać o osobach, które pomagają dzieciom z dysleksją - w szkole mojego synka niestety nie ma co liczyć na taką pomoc. Pomagamy mu, jak możemy - dużo czytamy, rozwiązujemy zadania w zeszytach i online, szukamy dobrych stron o dysleksji w internecie, których niestety nie ma zbyt wiele. Dzięki testowi (na czytamliczepisze.pl, może przyda się innym rodzicom) udało nam się dobrze ocenić poziom synka i dostać odpowiednio dopasowane ćwiczenia, co niewątpliwie pomaga. Szkoda tylko, że takie dzieci często są uznawane za zwyczajnie leniwe, przez co nie czują się dobrze w szkole. Klasy dla dzieci z dysleksją to bardzo dobry pomysł, ale w naszej rzeczywistości zapewne niewykonalny...

22 Kwietnia 2014, godzina 10:30

Komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

• 1

Dodaj komentarz

Komentarze publikowane są dopiero po sprawdzeniu przez moderatora!

Zaloguj się lub dodaj komentarz jako gość

Twój podpis

Tutaj nie wpisuj nic

E-mail (nie będzie publikowany)

Zalogowani użytkownicy mogą otrzymywać powiadomienia o nowych komentarzach. Zaloguj się