Kościelna nienawiść do Rosjan szerzona przez kościelnych hierarchów kompletnie zaślepia "twórców" spektaklu o zabójstwie franciszkanki Adelgund Tumińskiej.

Tak jak komuniści gloryfikowali swoich "bohaterów" jak na przykład gloryfikowali Dzierżyńskiego, i tworzyli fikcyjną historie o nim zatajając jego zbrodnie, tak teraz ten sam proces, tworzenia fikcyjnej i nieprawdziwej historii można zobaczyć w próbach gloryfikowania bandyckiego zabójstwa i śmierci franciszkanki Adelgund Tumińskiej 15 lutego 1945.

Poprzez lata wojny, pod okupacja niemiecka franciszkanka Adelgund Tumińska ochotniczo i aktywnie służyła hitlerowskim oprawcom, którzy w Chojnicach systematycznie wymordowali i prześladowali polaków zgodnie z hitlerowskim programem germanizacji regionu chojnickiego. Franciszkanka Adelgund była pomocnikiem niemieckich oprawców, których celem była kompletna zagłada narodu polskiego i jakiejkolwiek polskości. Są to fakty historyczne oparte na wielu dokumentach, i nawet na własnych wspomnieniach franciszkanek niewspominających historie Adelgund Tumińskiej z czasów wojny.

W odróżnieniu od systematycznego programu hitlerowców by wymordować wszystkich polaków i zniszczyć wszelkie przejawy polskości w Chojnicach, armia rosyjska nie miała żadnych programów eksterminacji narodu polskiego, bo Polacy po inwazji Niemiec na Rosje w 1941 roku, byli sojusznikami wojennymi Rosji. Mordy i gwałty dokonane przez żołnierzy rosyjskich były jedynie przejawem zwykłego bandytyzmu zdegenerowanych wojną żołnierzy, którzy mordując bestialsko niewinnych cywili czuli się bezkarni w czasie zawieruchy wojennej.

Autorzy spektaklu fałszującego historie o śmierci franciszkanki Adelgund Tumińskiej, nie znając prawdziwej historii, przedstawiają jej oprawców w spektaklu jako rosyjskich żołnierzy, w podtekście sugerując, że ci bandyci mordowali jedynie na rozkazy swoich komunistycznych dowódców, włącznie ze Stalinem. Ten fałsz w spektaklu jest skonstruowany jedynie po to, by wzbudzić prymitywną nienawiść do Rosjan, którzy wyzwolili Chojnice spod okupacji hitlerowskiej. Historycznie, wiadomo jedynie, że żołnierze, którzy dopuścili się mordu na Adelgund Tumińskiej należeli do rosyjskiej armii, i nic więcej, bo sprawców tego mordu nigdy nie ustalono. A prawda może być bardzo odległa od nienawistnego obrazu tragicznej śmierci zakonnicy wymyślonego przez twórców propagandowego spektaklu, bo oprawcami, którzy dopuścili się bandyckiego mordu franciszkanki mogli być wcieleni na siłę do rosyjskiej armii Polacy, Ukraińcy, Litwini, Estończycy, Gruzini, Uzbecy, Kirgizi, lub mieszkańcy jakiejkolwiek innej krainy, skąd Rosjanie powoływali żołnierzy. Tak wiec, bandyci, którzy zamordowali franciszkankę mogli wcale nie być tymi znienawidzonymi Rosjanami nasłanymi na siostrę Adelgund Tumińską prze samego Stalina, tak jak usiłują to przedstawić autorzy tego propagandowego spektaklu. Prawda o śmierci franciszkanki Adelgund Tumińskiej 15 lutego 1945 może być bardziej prozaiczna, niż ta przedstawiona we fałszywym propagandowym spektaklu i historii gloryfikującej wymyśloną historie męczeńskiej śmierci franciszkanki Adelgund Tumińskiej 15 lutego 1945.

Autorzy spektaklu o śmierci zakonnicy pełnymi garściami korzystają z pomysłów komunistycznej propagandy z czasów PRL-u, używając podobne sposoby gloryfikowania osoby, która nie zasługuje na takie honory. Jakkolwiek, tak jak za czasów komunizmu, bohaterka jest potrzebna dla budowania wzniosłych mitów, by fałszywie podkreślać wyższość i wartość moralną totalitarnego kościoła katolickiego i totalitarnego systemu filozoficznego na którym opiera się kościół katolicki.

Udało się nam w Polsce pozbyć dominacji totalitarnego systemu komunistycznego, lecz w praktyce wymieniliśmy go tylko na obecnie rozrastający się system totalitaryzmu kościelnego. Budowanie fikcyjnych mitów o kościelnych bohaterach na podstawie fałszywych historii tworzonych przez kościelnych aparatczyków propagandowych działa tak samo jak za komuny. Nawet pochód 1-szo majowy został obecnie przetworzony i zastąpiony wzorowanym na komunistycznych pochodach orszakiem 3 króli.


nieśmiały parafianin
przeciętny mieszkaniec miasta Chojnice
niesmialy.parafianin@mail.ru

ostały się dokumenty nadania wysokich odznaczen hitlerowskich dla franciszkanek z Chojnic za ich ofiarność i patriotyzm?

o ofiarności przy pomocy w szybkim przywracaniu zdrowia ss-manom aby mogli wcześniej rzeźniczyć na zydach ,nieuległych Polakach,p;artyzantach i zwykłej niewinnej ludności?

że hitlerowcom i ss-manom było również dobrze z siostrzyczkami i odwrotnie w czasie gdy znaczna cześć chojniczan nie znała ani dnia ani godziny bycia torturowanymi,katowanymi,więzionymi i mordowanymi.............no która z franciszkanek zaznała krzywdy od hitlerowców no która????????która????

że hitlerowcom i ss-manom było również dobrze z siostrzyczkami i odwrotnie w czasie gdy znaczna cześć chojniczan nie znała ani dnia ani godziny bycia torturowanymi,katowanymi,więzionymi i mordowanymi.............no która z franciszkanek zaznała krzywdy od hitlerowców no która????????która????

ze złymi hitlerowcami -bardzo dobrze
ze złymi czerwonoarmistamii-bardzo żle....................................Ile zamordowali hitlerowcy w Chojnicach Polaków a ile franciszkanek???????????????????????

mity

Do szkoły o podobnym profilu uczęszczała od października 1918 roku do maja 1919 roku także w Remagen w Niemczech..." ..."Okres formacji zakonnej odbyła w domu prowincjalnym w Nonnenwerth w Niemczech, gdyż prowincji polskiej wówczas jeszcze nie było. Dnia 22 lutego 1921 roku została przyjęta do nowicjatu, otrzymując habit i imię zakonne: S. M. Adelgund. Pierwszą profesję złożyła 11 grudnia 1923 roku, a wieczystą 11 grudnia 1926 roku również w Nonnenwerth..." Inspektorzy szkolni oceniali pracę S. Adelgund jako „wybitną”. W 1944 roku zgodnie z decyzją przełożonych podjęła prace w biurze lekarskim chojnickiego szpitala. .." ..."Na początku 1945 roku Niemcy w pośpiechu opuszczali szpital. Zbliżała się bowiem Armia Czerwona, która miała nieść nadzieję i wyzwolenie, ale wkrótce okazało się, że niosła także zniszczenie, zabójstwa i gwałty. Siostry starsze i chore zostały przewiezione z Chojnic do Zamartego. Na miejscu zostało tylko kilka Sióstr – wśród nich była także S. Adelgund. 14 lutego 1945 roku S. Adelgund wraz z S. Adrianą Wenta musiała towarzyszyć radzieckim żołnierzom w lustracji szpitala. Gdy przechodzili korytarzem, jeden z żołnierzy uderzył S. Adelgund bagnetem tak silnie, że upadła...."