Nie można zabijać - piąte przykazanie. Te dzieci pragną żyć i cieszyć się każdym dniem - nawet te niepełnosprawne. Bóg nas tak KOCHA, że dał nam WOLNĄ WOLĘ i nie jesteśmy do niczego przymuszani LECZ każdy będzie za swoje grzechy odpowiadał. A nasze sumienie zawsze daje znać - zawsze.

Przedstawione poniżej informacje stanowią fragmenty oficjalnych niemieckich dokumentów, które są mało znane i udostępniłem je w celach poglądowych, dla osób gotowych poszerzyć swoje horyzonty myślowe. Myślę, że warto spojrzeć na pewne aktualne zjawiska i trendy społeczne uwzględniając szerszy kontekst historyczny i ekonomiczny. Zachęcam do samodzielnego myślenia, a nie do ubiegania się o karykaturalne, propagandowe slogany. Na marginesie dodam, że niewiele mnie łączy z instytucją kościoła (rzymskokatolickiego i innych).

Warto odnieść założenia niemieckiego oficjalnego i tajnego planu do aktualnie realizowanej polityki w tym zakresie. Dalsza część dokumentu "Sprawa traktowania ludności byłych polskich obszarów z rasowo-politycznego punktu widzenia z 25 listopada 1939 roku, ukazującego założenia polityki niemieckiej wobec Polaków:

Na terenach tych musimy świadomie prowadzić negatywną politykę ludnościową. Poprzez środki propagandowe, a w szczególności przez prasę, radio, kino, ulotki, któtkie broszury, odczyty uświadamiające itp. należy stale wpajać w ludność myśl, jak szkodliwą rzeczą jest posiadanie wielu dzieci. Powinno się wskazywać koszty, jakie dzieci powodują, na to, co można by zdobyć dla siebie za te wydatki. Można wskazywać na wielkie niebezpieczeństwa dla zdrowia, które mogą grozić kobiecie przy porodzie itp. Obok tej propagandy powinna być prowadzona na wielką skalę propaganda środków zapobiegawczych. Przemysł produkujący tego rodzaju środki musi zostać specjalnie stworzony. Nie może być karalne zachwalanie i rozpowszechnianie środków zapobiegawczych ani też spędzanie płodu. Należy też w pełni popierać powstawanie zakładów dla spędzania płodu. Można wykształcić np. akuszerki lub felczerki w robieniu sztucznych poronień. Im bardziej fachowo będą przeprowadzane poronienia, tym większego zaufania nabierze do nich ludność.

Ponadto:

Planowane wysyłanie żonatych Polaków i zamężnych Polek na roboty do Rzeszy. Uzasadnienie: (...) na roboty do Rzeszy należy wysyłać w pierwszym rzędzie Polaków żonatych. Przez to bowiem rozrywa się rodziny, co spowoduje, przy dłuższym tam zatrudnieniu, zmnniejszenie liczby urodzeń.

Warte podkreślenia:

Homoseksualizm należy uznać za niekaralny.

Źródło:
„Zeszyty Oświęcimskie”, nr 2, 1958 r.
Józef Kossecki, Totalna wojna informacyjna XX wieku a II RP, Kielce 1997.
Józef Kossecki, "Niemiecka polityka demograficzna wzgędem Polski".

W artykule "Niemiecka polityka demograficzna wzgędem Polski", autorstwa Józefa Kosseckiego, czytamy m.in.:

"Podstawowe założenia polityki władz okupacyjnych niemieckich wobec ludności polskiej, zostały zawarte w opracowanym na zlecenie Urzędu dla Spraw Rasowo-Politycznych NSDAP, przez doktora E. Wetzla, kierownika Centrali Doradczej Urzędu dla Spraw Rasowo-Politycznych, oraz doktora G. Hechta, kierownika Oddziału dla Volksdeutschów i mniejszości w Urzędzie dla Spraw Rasowo-Politycznych, dokumencie zatytułowanym Sprawa traktowania ludności byłych polskich obszarów z rasowo-politycznego punktu widzenia, noszącym datę 25 listopada 1939 roku. Czytamy w nim m. in.:

Opieka lekarska z naszej strony ma się ograniczyć wyłącznie do zapobieżenia przeniesieniu chorób zakaźnych na teren Rzeszy. (...) Wszystkie środki, które służą ograniczeniu rozrodczości, powinny być tolerowane albo popierane. Spędzanie płodu musi być na pozostałym obszarze Polski niekaralne. Środki służące do spędzania płodu i środki zapobiegawcze mogą być w każdej formie publicznie oferowane, przy czym nie może to pociągać za sobą jakichkolwiek policyjnych konsekwencji. Homoseksualizm należy uznać za niekaralny. Przeciwko instytucjom i osobom, które trudnią się zawodowo spędzaniem płodu, nie powinny być wszczynane policyjne dochodzenia. (...)

Dalej:

Powinno być oczywiste, że polskiej kwestii nie można rozwiązać w ten sposób, że zlikwiduje się Polaków, podobnie jak Żydów. Tego rodzaju rozwiązanie kwestii polskiej obciążyłoby naród niemiecki na daleką przyszłość i odebrałoby nam wszędzie sympatię, zwłaszcza że inne sąsiednie narody musiałyby się liczyć z możliwością, iż w odpowiednim czasie potraktowane zostaną podobnie. Moim zdaniem, musi zostać znaleziony taki sposób rozwiązania kwestii polskiej, ażeby wyżej wskazane polityczne niebezpieczeństwa zostały sprowadzone do możliwie najmniejszych rozmiarów. (...) Celem niemieckiej polityki ludnościowej na rosyjskim terenie będzie musiało być sprowadzenie liczby urodzin do poziomu leżącego poniżej liczby niemieckiej. To samo zresztą powinno odnosić się także do szczególnie płodnej ludności kaukaskiego terenu, a później częściowo także do Ukrainy. Na razie leży w naszym interesie powiększenie liczby Ukraińców jako przeciwwagi w stosunku do Rosjan. Nie powinno to jednak doprowadzić do tego, ażeby Ukraińcy zajęli później miejsce Rosjan.

Zgodnie z powyższym planem Verordnung (Rozporządzenie) Generalnego Gubernatora Franka z dnia 9 marca 1943 r. wprowadziło pełną niekaralność aborcji dokonywanych przez Polki i przedstawicielki innych „niższych” narodów, zwiększono natomiast kary za aborcję dzieci niemieckich - aż do kary śmierci włącznie."

Źródło:
„Zeszyty Oświęcimskie”, nr 2, 1958 r.
Józef Kossecki, Totalna wojna informacyjna XX wieku a II RP, Kielce 1997.
Józef Kossecki, "Niemiecka polityka demograficzna wzgędem Polski".

O założeniach zadań medycyny na terenach okupowanych przez Niemcy hitlerowskie możemy dowiedzieć się z referatu E. Wetzela i G. Hechta z dnia 25 listopada 1939 roku, urzędników z Urzędu ds. Czystości Rasowej: „Opieka lekarska ma się ograniczyć z naszej strony jedynie do zapobiegania zawleczeniu epidemii na teren Rzeszy. Jak dalece zapewniona jest opieka lekarska nad ludnością przez polskich lub pozostałych jeszcze żydowskich medyków, nie interesuje nas, tak samo nie interesuje nas sprawa kształcenia lekarzy. Wszystkie środki, które służą zmniejszeniu urodzin (wśród Słowian) należy tolerować lub popierać” (M. Ciećkiewicz, Krakowska służba zdrowia w czasie okupacji, w: Okupacja i medycyna. Piąty wybór artykułów z „Przeglądu Lekarskiego – Oświęcim” z lat 1965-1981, Książka i Wiedza, Warszawa 1984, s. 17).

„Obowiązkiem Słowian jest pracować dla nas. Z chwilą kiedy ich nie potrzebujemy, mogą umrzeć. Dlatego przymusowe szczepienia i niemiecka służba zdrowia są zbędne. Płodność Słowian jest niepożądana. Niech używają prezerwatyw albo robią skrobanki, im więcej – tym lepiej. Oświata jest niebezpieczna. Wystarczy, jeśli potrafią zliczyć do stu. My jesteśmy panami, my mamy pierwszeństwo” (J. Heydecker, J. Leeb, Trzecia Rzesza w świetle Norymbergii. Bilans tysiąca lat, Książka i Wiedza, Warszawa 1979, s. 391).

W KL Auschwitz lekarze SS – prof. Carl Clauberg oraz dr. Johannes Göbbel – opracowywali na zamówienie firmy farmaceutycznej Schering-Kahlbaum z Berlina, farmakologiczne środki sterylizacyjne (por. A. Pankowicz, KL Auschwitz w procesach norymberskich (1945-1949), w: „Zeszyty Oświęcimskie” 1983, nr 18, s. 261).