Strona główna ›

Po wyjściu ze sklepu Józek: - Dobra, muszę spadać. Chcę sobie na lato rower kupić. Jestem ustawiony z chłopakami, mieli mi coś zwinąć.

Wielkie krowy wychodzą na swoje

Aga: - Jeśli chodzi o złodziejstwo sklepowe, to rozkmin nigdy z tym nie miałam. [Rozkminić - zastanowić się]. Ale kradzież indywidualną uważam za wielkie zło. Nie ukradłabym na przykład komuś telefonu. To perwa [szczyt chamstwa]. Ale jeśli chodzi o takie wielkie krowy supermarkety, wykorzystujące tanią siłę roboczą i zatrudniające za śmieszne pieniądze ludzi? Oni i tak wychodzą na swoje. Nawet jak ja im ukradnę. Tak naprawdę to nie lubię tego robić. Nigdy nie przychodzi mi to łatwo. Na przykład jak idę po ciuchy, myślę: nie kupisz, bo cię nie stać. No to musisz ukraść. Ale czy nie obeszłabyś się bez? Tak, ale czemu, skoro możesz mieć? I biorę. To też od nastroju zależy. Czasem, choćby nie wiem co, nie pójdę i nie ukradnę. Bo mi się nie chce, bo zdaje mi się, że za długo siedzę w przebieralni i już podpadłam, albo już wyrywam tego czipa i nagle taka myśl: "kurwa, co ty robisz?". I wychodzę. Poza tym to nigdy nie odbywa się prosto. Nawet fizjologia działa inaczej. Drżę. Zawsze mi się kupę chce, jak przechodzę przez bramkę. Jak miałam na przykład tę akcję w Carrefourze, to normalnie myślałam, że nie wytrzymam. A przecież mam permanentne zatwardzenie.

- Wpadłaś?

- Wpadłam, ale wypadłam. Potoczyło się tak, że nie było afery. Byłam z kumpelą. Kremu nie sprawdziłam dobrze, musiał zostać jakiś czipek. 20 kas, kolejki, a tu jedna bramka pipczy, druga pipczy. Było po nas widać, że mamy coś w tych torbach. Ona przeszła, ale po mnie przyszła już pani ochroniarz. Wzięła mnie na przeszukanie. No i stoimy w tym pokoju. Wzięłam siedem rzeczy, zapłaciłam za trzy. Wyjmuję. Ona sprawdza przyrządem mnie, rzeczy, nic. Nie patrzy w kamery. Nie sprawdza paragonu. Po czym każe mi wyjść. I idę do domu. Oczywiście czuję się jak idiotka.

- Wypuściła cię?

- To było niesamowite. Czujesz, jak wstyd zaraz cię obleje i utoniesz w tym wstydzie. I pod wpływem adrenaliny masz nagle jakiś superlogiczny plan. Idę za tą ochroniarką na zaplecze. I rzeczy, które mogą mieć jakieś czipy, przekładam do bluzy. Potem mówię: "ale gorąco" i bluzę podaję kumpeli. Jak ochroniarka mnie sprawdza, już nie pipczę.

Może starsi nie mają trzonu

- Rodzice się orientują?

Izabella: - Nie. Byliby zawiedzeni. Ojciec ma firmę, pracuje, odkąd był nastolatkiem, od rana do wieczora. Byłoby mu przykro, zwłaszcza że przesyła mi miesięcznie prawie 2 tysiące.

Aga: - Rodzice już nie żyją. Moja babcia zawsze mówiła, że wstyd to tylko dwie rzeczy: kraść i z dupy spaść.

- Z dupy spaść?

- No wiesz, jak facet w łóżku nie da rady. Wszystko inne babcia uważa za ludzkie. Chociaż ostatnio przyniosłam trzy mandarynki, były bardzo duże i drogie. Kupiłam dwie, a trzecią dołożyłam. I powiedziałam jej to. Zapytała tylko: "Ale jak ty to zrobiłaś? Aha. To tak można? Aha". Babcia sama była ciekawa, jak to się robi. Może starsi wcale nie mają takiego silnego moralnego trzonu, jak się wydaje?

- Ale to grzech.

- Nie jestem już wierząca. Ale uważam się za dobrego człowieka. Bo nie krzywdzę świadomie ludzi. Pomagam tym, na których mi zależy.

- Skoro można kraść, można też zdradzać?

- Nie widzę powiązania. Tam chodzi o emocje dwojga. Tu o aspekt ekonomiczny.

- Iza się wtrąca: - Nie mam zasad i autorytetów. No, może jeden. Mojego tatę. Są pewne rzeczy, ale nie są spisane w dekalog i zawieszone nad moim łóżkiem.

Zuza: - Byłam wychowana w obrządku katolickim, ale nie powiem, że jestem jakoś szczególnie oddana Bogu. Chociaż wierzę w jakąś siłę.

- Ta siła nie powstrzymuje cię od kradzieży?

- Nie, za duża frustracja mnie ogarnia, jak nie mam kasy.

- A swojemu dziecku co powiesz? Kradnij?

- Postaram się dobrze je wychować. Oczywiście nie tak, by szło do sklepu i brało batonik, ilekroć ja nie dam mu złotówki. Będę mu mówiła, że to coś złego.

- Złodziejka, która mówi dziecku: nie kradnij?

- Zanim będę mamą, trochę czasu minie, a nie zakładam, że w wieku 40 lat będę szła do sklepu i brała sobie garsonkę do pracy. Pewnie jestem niemoralna. Kradnę, piję alkohol, palę papierosy. Ale według mnie to przymioty młodości. I nie żyję w poczuciu winy. Nie rozmyślam o tym codziennie i nie mam rozkminy po każdych koralikach, które wezmę. Zresztą nie jestem jedyna. Mnóstwo ludzi kradnie. Widzę, jak wchodzę do sklepu. Wieszaki na podłodze, czipy w kieszeniach spodni. Nie czuję, że jestem zła czy zepsuta. Raczej jest mi głupio. Gdyby się chłopak dowiedział, mama.

Aga: - Mój chłopak wie. Nie ma nic przeciw.

Łukasz, chłopak Agi, IV rok socjologii: - Ja nie kradnę, ale markety nie kierują się moralnymi zasadami, kiedy kupują produkty robione rączkami chińskich dzieci. Kupują za bezcen, sprzedają drogo.

Mateusz, III rok fizyki (nie kradnie): - Głupie usprawiedliwienie. Nie chodzi o to, kogo się okrada, ale że się kradnie. Złodziej to złodziej.

Józek: - Trochę pewnie jesteśmy zdemoralizowani. Uważamy się za spoko i OK, bo tego nie czujemy. Nie mamy wyrzutów sumienia. Nie czujemy się źli.

Kaśka, V rok filozofii: - Kradzież po mnie spływa. Jest czymś tak normalnym jak kupno mleka.

Aga: - Wracasz, wypakowujesz i myślisz: nic nie wydałam, a teraz mogę sobie pić tę kawę, smarować pachy tym antyperspirantem i mieć wszystkich w dupie.

Cicha Dorota zakłada bieliznę

Piątek. Weszłyśmy do sklepu i każda poszła w swoją stronę wybrać, co się podoba. Potem poszłyśmy z tym do przymierzalni. Głośno rozmawiałyśmy o tym, jak bluzki leżą, że spódnice za krótkie są. Wszystko, żeby odciągnąć od siebie uwagę i zagłuszyć odgłos wyrywania czipów. Kaśka wzięła sobie fajną bluzę, a Zuza spodnie i kurtkę dla siostry. Zrobiłyśmy rundkę po kilku sklepach.

Pokazywały mi, że z większości bluzek czipy wychodzą jak z masła. Ale z dżinsów i płaszczy trzeba je wyciąć nożyczkami. Łatwo kradnie się też skóry. Mają zwykle więcej niż jeden czip, ale lekko wpięty, żeby nie uszkodzić drogiego towaru. Wystarczy lekko pociągnąć. Czipy się ukrywa. I zawsze się bierze więcej rzeczy, niż chce się wynieść. Najlepiej, żeby to było coś z kieszeniami. Wsadza się tam wyrwane czipy i odwiesza przed przymierzalnią. Dobrze, żeby nikt akurat tego nie układał, bo jeszcze wyczuje w kieszeniach zgrubienie.

- W Zarze na przykład, jak wchodzisz do przymierzalni, liczą ciuchy - mówi mi Zuza. - Wychodzisz z czymś, zabierają ci wieszak. Potem, jak się kręcisz po sklepie i próbujesz porzucić gdzieś to, czego jednak nie wzięłaś, wyglądasz podejrzanie. Chociaż Ance źle policzyli wieszaki i udało jej się szarpnąć fajną kieckę na wesele. Za to w H&M taki numer przechodzi bez problemu. Można też wziąć czipy do kieszeni i zostawić gdzieś w sklepie. Między bluzkami, wrzucić do spodni. Ale to zwiększa ryzyko, że ktoś to zauważy. Trzeba uważać, żeby nie rzucać ich na ziemię w przymierzalni, bo tam potrafią zajrzeć. "Cicha Dorota" z polonistyki kradnie bieliznę, zazwyczaj po aerobiku. Ściąga własną, idzie bez, a w przebieralni zakłada nową. Dobre, bo kto udowodni, że nie kupiła tego wcześniej? Nawet wieszaczek od bielizny wkłada do swojej torebki, żeby nic w poczekalni na ławce nie zostało, bo czasem ochrona sprawdza. A czipy podkleja taśmą klejącą z tyłu lustra albo pod półeczką w przymierzalni. Wciągnął ją brat. Rozkręcił z kumplami taki mały złodziejski interes. Ty zamawiasz, oni kradną. Dzwonisz, mówisz, z jakiego sklepu. Oni to zwijają, a za towar z dziurą kasują cię połowę sklepowej ceny.

Jak tak chodziliśmy, Kaśka opowiadała, jak była ostatnio we Wrocławiu w H&M. Wzięła do przymierzalni dużo świetnych rzeczy, w tym boską dżinsową spódnicę, a nie miała nożyczek. - No i nie mogłam jej wziąć, bo, kurwa, nie mogłam tego wyrwać. To wzięłam jakąś chujową koszulkę, której nawet nie chce mi się nosić. Śpię w niej - mówi.

- To po co ją wzięłaś?

- Z tego wkurwienia, że była okazja, a ja nie dałam rady, musiałam wziąć cokolwiek. Bo mnie pusty przebieg irytuje. Wolę wziąć cokolwiek, niż wyjść z pustymi rękami.

Dziury w czytelni nauk społecznych

Poniedziałek. Kaśka po odwiedzinach rodziców złapała doła i pół wieczoru przesiedziała w pokoju. Mówiła, że jej te wypchane plecaki zaczęły ciążyć. Że jak ciężarna kurwa się czuje i że studia to nie dla niej. Że ona nie czai, za co oni jej te piątki stawiają, że całe to życie to jakaś straszna ściema. I że gdyby ojciec wiedział, skąd jest krawat, który mu dała w prezencie, toby ją wykręcił jak szmatę. Że już nie umie mu w oczy patrzeć. Potem zasnęła.

We wtorek byłam w czytelni wydziału nauk społecznych. Obok siedziały dwie laski w spodniach z dziurami po czipach.

* Imiona studentów zostały zmienione

Źródło: Duży Format

REKLAMA:

• Strony internetowe dla firm