A to cholera...
Tzw. „Dom Mariański” wchodził w kompleks zabudowy Zakładu św. Boromeusza.
Śmiertelne żniwo…
Życie miejskie, a wraz z nim handel, skupiony był w obrębie rozpadających się murów i na dwóch przedmieściach: Człuchowskim i Gdańskim. Chylące się ku ruinie i stanowiące zagrożenie dwie bramy miejskie: Młyńska i Gdańska zostały rozebrane. Podobny los dotknął część średniowiecznych murów miejskich, na których konserwację nie było środków finansowych. Poza chodnikami wyłożonych kamieniem, ulice przypominały polne drogi, którymi do miejskich jezior oprócz deszczówki, spływały wszelkie nieczystości, w tym zawartość latryn koszarowych. Fekalia nie były utylizowane, a brak zainteresowania stanem sanitarnym ze strony władz miejskich doprowadził do wybuchu epidemii cholery w latach 1831 i 1848.
Jednak największe tragiczne skutki epidemii dotknęły miasto w 1866 r. W samym mieście odnotowano wtedy 653 przypadki zachorowania, z czego 259 zakończyło się zgonem.
W całym powiecie odnotowano aż 1826 wypadków cholery. W jej wyniku zmarło 959 osób. Szczególnie dotkliwie odczuli to mieszkańcy wsi. Śmiertelne żniwo cholera zebrała w Charzykowach, Sławęcinie, Raciążu, Gostycynie i Wielkim Mędromierzu.
Ciekawym odnotowanym zjawiskiem był silny spadek absolutny mężczyzn w latach 1828 – 31, na które przypadała epidemia cholery. Liczba mężczyzn wzrosła zaledwie o 49 osób w przeciwieństwie do kobiet - o 90 osób. Mogło to świadczyć o większej śmiertelności mężczyzn.
Tragiczne skutki epidemii były odzwierciedleniem katastrofalnej sytuacji na odcinku służby zdrowia. Stan ten pogłębił się w stosunku do okresu przedrozbiorowego, zaś miasto do 1848 r. nie posiadało szpitala. W wyniku skutków epidemii nastąpiło zmobilizowanie władz miasta, które dostrzegły konieczność powołania takiej placówki.
Oświata zdrowotna…
Sytuacja połowicznie uległa poprawie, bowiem szpital został zlokalizowany i umieszczony w wynajmowanych mieszkaniach prywatnych. Decyzją władz postanowiono osuszyć Jezioro Zakonne i Zielone, będące z racji zamulenia i zanieczyszczenia zagrożeniem sanitarnym. Proces osuszania Jeziora Zakonnego zakończył się dopiero w roku 1936, a Jeziora Zielonego znacznie wcześniej, bo w 1900 roku.
Nastąpił powolny proces polepszenia warunków ochrony zdrowia. W 1862 r. przy ul. Sukienników zaczął funkcjonować szpital zbudowany z cegieł pochodzących z rozbiórki murów obronnych. Likwidacji uległ go w 1930 r.
W leki zaopatrywała się ludność w czterech aptekach. Dwie z nich usytuowane były w Chojnicach i funkcjonują do chwili obecnej. Pozostałe znajdowały się w Tucholi i Czersku.
Przełomowym krokiem do poprawy sytuacji w ochronie zdrowia miała ustawa państwowa z 1835 r. o obowiązku zwalczania chorób zakaźnych, a także wprowadzone obowiązkowe szczepienie przeciw ospie.
Dalsze korzystne zmiany następowały w kolejnych latach. W 1888 r. w szpitalu miejskim założono własny wodociąg i kanalizację. Jednak na elektryczność trzeba było poczekać do 1900 r. Trzy lata później wprowadzono centralne ogrzewanie, a w 1910 r. podłączono szpital do miejskiej sieci wodociągowo – kanalizacyjnej, co znacznie ułatwiło pracę tej niezbędnej dla miasta lecznicy. O ile w 1890 r. liczba pacjentów przebywających na leczeniu wynosiła 164, a zabiegów operacyjnych 59, to w 1913 r. oscylowała w granicach 700 osób, a zabiegów operacyjnych wykonano 346.
Zapewne nikt nie przypuszczał, iż chojnicka lecznica w centrum miasta aż przez 115 lat będzie niosła pomoc mieszkańcom miasta i powiatu. Tak było do 28 lipca 2002 r. kiedy oficjalnie, oddano do użytku nowy szpital powiatowy (działalność rozpoczął w październiku), wybudowany ze środków państwowych.
Podobne tematy:
Najnowsze:
REKLAMA:
- Komentarze Chojnice24 (6)
- Komentarze Facebook (...)
USD
DKK
EUR
TRY
CHF
NOK
GBP
SEK
Oni powalczą o prezydenturę
Zaskakujące doniesienia ws. działań...
Strzelanina w Namysłowie. Są ofiary...
6 komentarzy
Komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.
Dodaj komentarz
Komentarze publikowane są dopiero po sprawdzeniu przez moderatora!