Uważam że moje siostry to są prymitywne damulki które mają pstro w głowach i zero pojęcia o życiu !!!!!

"Tabortowski Jan - major „Bruzda” ujawnił się 25 marca 1947 roku. Z podległego mu terenu ujawniło się około 2300 członków WiN. Po ujawnieniu Jan Tabortowski wyjechał do Warszawy i tam próbował rozpocząć swoje życie na nowo. Jego próba powrotu do służby wojskowej w Ludowym Wojsku Polskim zakończyła się niepowodzeniem, Tabortowski pracował w kilku instytucjach, mieszkał w pokojach sublokatorskich, a jesienią 1947 rozpoczął studia w Szkole Głównej Handlowej. Bojąc się że jest obserwowany przez UB ponownie zszedł do podziemia w kwietniu 1950 roku. Ukrywał się u dawnych podkomendnych, a latem 1950 roku wybudował obóz na bagnach biebrzańskich. Brak środków do życia spowodował konieczność przeprowadzenia akcji zaopatrzeniowych. Rabowano towary i pieniądze w sklepach i spółdzielniach regionu. Zginął w sierpniu 1954 roku w trakcie napadu na kasę gminną.
Żubryd Antoni - po kampanii wrześniowej za namową znajomego podjął współpracę z NKWD, gdzie został zatrudniony we wrześniu 1940 i jako agent o pseudonimie „Orłowski” odpłatnie prowadził rozpoznanie niemieckich umocnień nad Sanem. W sierpniu 1944 po nadejściu frontu wschodniego i wkroczeniu na sanocczyznę Armii Czerwonej zgłosił się do Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie, składając wniosek z deklaracją kontynuowania współpracy prowadzonej od 1940 do 1941. Pierwotnie jego podanie miało zostać odrzucone z uwagi na niewyjaśnioną przeszłość, po czym zostało rozpatrzone pozytywnie. Antoni Żubryd miał podjąć współpracę jesienią 1944. Mimo zaistniałych wątpliwości co do jego wcześniejszej działalności podczas wojny, 24 lutego 1945 por. Longin Kołarz dokonał jego zatwierdzenia na stanowisku oficera śledczego Sekcji VII Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Sanoku w stopniu podporucznika. Według IPN Żubryd został skierowany do PUBP przez PPR i rozpoczął służbę 26 września 1944 jako oficer śledczy w Sekcji VII PUBP w Sanoku. Później Żubryd został zastępcą szefa PUBP i awansowany do rangi porucznika UB. Po ucieczce z UB Antoni Żubryd utworzył zbrojny oddział partyzantów. Według dokumentów z IPN tzw. „banda” Żubryda miała dokonać łącznie 59 zabójstw i 52 napadów
Kuraś Józef - jesienią 1944, za zgodą nowotarskiego Zarządu Powiatowego Stronnictwa Ludowego „Roch”, nawiązał ścisłą współpracę z Armią Ludową i partyzantką sowiecką (w ramach tej współpracy prowadził również działania propagandowe, skierowane przeciw AK, oskarżając ją o współpracę z Gestapo w zwalczaniu partyzantki sowieckiej) oraz uznał Krajową Radę Narodową; 1 grudnia 1944 złożył na ręce dowódcy oddziału AL „Za Wolną Ojczyznę” Izaaka Gutmana „Zygfryda” pisemne oświadczenie, w którym deklarował poparcie dla programu i uznanie zwierzchnictwa PKWN oraz operacyjne podporządkowanie mu swojego oddziału. Na początku lutego 1945 pojechał do Lublina, a następnie do Warszawy, gdzie odbył rozmowy z przedstawicielami PPR, w tym z kierowniczką Wydziału Personalnego KC PPR Zofią Gomułkową i otrzymał od niej 10 marca 1945 nominację na szefa Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Nowym Targu; nominacja ta nastąpiła wbrew opinii miejscowych władz MO i PPR; pod wpływem ich doniesień WUBP w Krakowie wszczął formalne śledztwo przeciw Kurasiowi, chociaż 21 marca zatwierdzono Kurasia na stanowisko szefa PUBP (jednak bez odwołania wcześniejszego szefa, Stanisława Strzałki). 12 kwietnia „Ogień” zdezerterował z dużą częścią podkomendnych. W 1990 nowotarski oddział Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej wydał oświadczenie w którym czytamy: Nie mamy nic wspólnego z „Ogniem” i jego pogrobowcami. Uważamy, że zamiast uczestniczyć w uroczystościach ku czci „Ognia” należałoby odprawić żałobne nabożeństwo w intencji jego ofiar, a jest ich 430.
Broński Zdzisław - W październiku 1946 r. oddział por. Brońskiego opanował Łęczną, rozbijając miejscowy posterunek MO, a w grudniu tego roku wraz z oddziałem Leona Taraszkiewicza ps. „Jastrząb” w akcji odwetowej spacyfikował wieś Rozkopaczew, w której podpalono kilka zabudowań. Wg innych źródeł spalono 26 gospodarstw rolnych. Jego akcje były jednak wymierzone nie tylko w funkcjonariuszy państwowych (UB, MO), ale również w ludność cywilną, współpracującą bądź też sympatyzującą z nową władzą. Przykładowo, dnia 1 maja 1947 grupa „Uskoka” rozstrzelała członków Związku Walki Młodych, wracających z pochodu 1-majowego. Zginęli wtedy Paweł Budka (lat 20), Zdzisław Czubacki (lat 19), Zygmunt Duda (lat 18), Mieczysław Jesionek (lat 15), Bolesław Lipta (lat 22), Bolesława Skrzypaczka (lat 27) oraz Zygmunt Żembski (lat 23). Najgłośniejszym echem odbiło się jednak dokonanie mordu na mieszkańcach wsi Puchaczów. Czynu tego dopuściły się, będące pod komendą „Uskoka”, oddziały: „Wiktora”, „Żelaznego” i Józefa Struga „Ordona”. Impulsem dla dokonania tej zbrodni było doniesienie nowym władzom o miejscu ukrywania się 3 podkomendnych „Uskoka”, przez trójkę mieszkańców wsi. Pomimo, że udało się ustalić kto złożył donos, dokonano pacyfikacji i rozstrzelano 21 jej mieszkańców, wcześniej sporządzając listę przyszłych ofiar. Sam Broński, uważał mord w Puchaczowie za krwawy, ale konieczny"