Nie wszystko było złe w PRL

Wystawa sprzętu turystycznego na rynku w Chojnicach

PRL – dla jednych raj utracony, dla innych mgliste wspomnienie tego, o czym chcieli by zapomnieć. Jednakże analizując dokumenty, raporty i efekt pracy ludu pracującego, nie da się ukryć, iż „tamte” wyznaczniki w niektórych dziedzinach - obecnie nie są osiągalne, nie wspominając o ich realizacji. W kwestii budownictwa mieszkaniowego nie tylko cofnęliśmy się do tyłu, ale znaleźliśmy się nad przepaścią.

I tak np. według danych uzyskanych w grudniowym spisie powszechnym 1988 r. wynika, iż w ciągu 18 lat (od 1970 r.) liczba mieszkań w Chojnicach wzrosła o 92 proc. Obecnie taki rezultat nie leży nawet w sferze marzeń największych optymistów. Warto nadmienić, iż w ciągu 12 następnych lat (do 2000 r.) przewidywano zasiedlić 4000 mieszkań oddanych do użytku, co w przeliczeniu dawałoby rocznie 388 nowych mieszkań.

Dla przypomnienia dodam, iż ze środków spółdzielczości mieszkaniowej budowana była Szkoła Podstawowa nr 8, której uroczyste otwarcie nastąpiło 1 września 1989 r.

W celu realizacji zamierzenia w dziedzinie rozwoju budownictwa mieszkalnego - powołano do życia Chojnickie Przedsiębiorstwo Budowlane, jednakże transformacja ustrojowa po 1989 r. brutalnie wykończyła nie tylko budownictwo, ale i wiele przedsiębiorstw niekoniecznie budowlanych.

Jednym z przedsiębiorstw, które odeszły do lamusa historii była Chojnicka Fabryka Mebli, która w II dekadzie lat osiemdziesiątych wytwarzała dziennie 110 szt. Regałów młodzieżowych „Antek” i innych popularnych meblościanek będących jak najbardziej pożądanych przez klientów w całym kraju. Roczna produkcja fabryki pozwalała umeblować ok. 10 000 mieszkań, wartość produkcji oscylowała w granicach ówczesnych 14 mld złotych.

Warto nadmienić, iż w tym czasie w Chojnicach wytwarzano dziennie 1200 obudów do telewizorów kolorowych jak i czarno białych na potrzeby gdańskiego „Unimoru”.

Po Stoczni Jachtowej w Chojnicach pozostał … pusty plac. Jeszcze w latach osiemdziesiątych wartość rocznej sprzedaży sprzętu tu wyprodukowanego wynosiła 1. 5 mln dolarów, rubli, a 65 procent produkcji przeznaczone było na eksport. Odbiorcą były kraje skandynawskie, RFN, Holandia, ZSRR, Bułgaria.

Nie ma również Chojnickich Zakładów rybnych, które były pierwszym powojennym zakładem przemysłowym miasta. W swoich najlepszych latach zatrudniały ok. 330 osób, ze znaczną przewaga kobiet. Wartość sprzedanej produkcji w 1988 r. wyniosła 1, 6 mld złotych. W tymże okresie zwiększono produkcję konserw, głownie szprota i śledzia z 350 ton do 750 ton rocznie, a specjalnością zakładu stał się szprot w oleju aromatyzowanym.

Nadzieję, choć jak powiada przysłowie, jest nią piekło wybrukowane, miała załoga Zakładów Mięsnych, bowiem firma uczestniczyła w programie powszechnej prywatyzacji, lecz to nie uchroniło firmy od likwidacji, a pozostały jedynie wspomnienia, a jest co wspominać, bowiem bekon z Chojnic już przed wojną zawojował rynek amerykański. Także w okresie PRL – u wyroby z Chojnickich Zakładów Mięsnych słynęły z doskonałego smaku. Jednak obowiązywały zupełnie inne normy i procesy technologiczne niż ma to miejsce obecnie.

Krajobraz gospodarczy Chojnic odmienił upadek wielu zakładów, które nie sprostały wymogom wolnego rynku.

Upadły takie firmy jak: „Otex”, „Eldom”, „Apis”, Garbarnia, Spółdzielnia Pracy „Mechanik”, Spółdzielnia Budowlana „Zjednoczenie” „Premos”, „Centrala Nasienna” i wiele innych.

Miejsce zakładów, które odeszły w przeszłość, zajęło wiele nowych, jednak sentyment do nich pozostał, co nie wydaje się dziwne, bowiem przez półwiecze wielu mieszkańców Chojnic znalazło w nich miejsce pracy, natomiast inni nabywali dobra przez nich wytworzone.

Gospodarka nie znosi próżni, jednak mimo szybkiego rozwoju, sektor prywatny nie był i nie jest w stanie wchłonąć ludzi pozbawionych pracy. Nie sprzyja temu polityka państwa wobec pracodawców, a i sami pracodawcy muszą wreszcie zrozumieć, iż wynagrodzenie minimalne nie może być wyznacznikiem pracy na dłuższą metę. Oczekiwania, nie tylko pielęgniarek, pośród zatrudnionych są zgoła inne.

Artykuł pochodzi z portalu www.chojnice24.pl

• Komentarze Chojnice24 (2)
• Komentarze Facebook (...)

2 komentarze

• 1

~maga

bo najprościej uogólniać, że wszystko było złe, a każdy Polak czuł się uciśniony, bo jeśli nie, był służalcem ZSRR. a awans społeczny prostych ludzi ze wsi i małych miasteczek? a ilu solidarnościowców łapówki dawało za to, żeby ich internowano, bo ostatecznie ułatwiało to później organizowanie wyjazdu "na Zachód"? rozpatrywanie PRLu w kategoriach białe-czarne jest demagogiczną łopatologią ludzi, którzy nie potrafią się odnaleźć w nowych realiach i szukają możliwości, żeby się dowartościować, z tej prostej przyczyny, że inaczej nie umieją wypłynąć...

06 Listopada 2012, godzina 19:04

Oceniono 2 razy 0

~Włodzimierz

Tak było ! Jako pracownik WPPZ z Luboniu, bardzo czesto bywałem w tym miescie , w zakładach PREMOS, które dla nas wykonywały szereg usług. Pamietam , te wszystkie zakłady o których mowa w artykule. Wyjaz do Chojnic był zawsze okazja do zrobienia dobrych zakupów ! Ostatnio , w Chojnicach byłem przejazdem w 2011r, jadac nad jez. Charzykowskie. Owszem, miasto czyste ładne, ale wszedzie wszechobecene reklamy i kolorowy "plastik". Zaopatrzenie sklepów takie jak w całym kraju w tandetna "masówę" !

06 Listopada 2012, godzina 17:40

Oceniono 1 raz 1

Komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

• 1

Dodaj komentarz

Komentarze publikowane są dopiero po sprawdzeniu przez moderatora!

Zaloguj się lub dodaj komentarz jako gość

Twój podpis

Tutaj nie wpisuj nic

E-mail (nie będzie publikowany)

Zalogowani użytkownicy mogą otrzymywać powiadomienia o nowych komentarzach. Zaloguj się