Policjanci, jak zwykle, w głębokim poważaniu mają wyroki sądów, w tym też dyspozycje SN. Nie wspomnę o zdrowym rozsądku, który u policjanta jest w tych czasach cechą spotykaną niezwykle rzadko.
Aby możliwe było przypisanie winy osobie, która zasnęła za kierownicą niezbędne jest w pierwszej kolejności ustalenie, czy odczuwała wcześniej wyraźne objawy zmęczenia. Jeśli takich objawów nie było, nie ma podstaw do ukarania mandatem karnym. Kara bowiem musi wiązać się z winą, wina natomiast jest wynikiem świadomego działania lub zaniechania w sytuacji, gdy obiektywnie można było przewidzieć i zapobiec określonemu zdarzeniu.
Jeśli taka przesłanka nie zachodzi, mandat wystawiany jest bezprawnie, a policjant popełnia przestępstwo przekroczenia uprawnień. Taryfa ulgowa dla policjantów w tym zakresie powoli się kończy, o czym świadczą zapadające coraz częściej w podobnych sytuacjach wyroki.
Tymczasem pani poszkodowana powinna w pierwszej kolejności zostać poddana badaniom lekarskim, aby ustalić, czy przyczyną nie było zasłabnięcie i co było jego ewentualną przyczyną.
Tutaj podstaw do wystawienia mandatu nie było, szczególnie, że nikt poza jedyną uczestniczką nie został poszkodowany.

Piramidalną bujdą jest też porównywanie zmęczenia do bycia pod wpływem środków odurzających. Owszem, zmęczenie ma niewątpliwie negatywne skutki i nie powinno się prowadzić pojazdów w stanie skrajnego zmęczenia, jednak logiczne zrównywanie takiego stanu z upojeniem alkoholowym to robienie z logiki panny lekkich obyczajów. Może za chwilę państwo w mundurach stwierdzą, że diabetycy i osoby z epilepsją powinny być automatycznie traktowane na równi z pijanymi, bo przecież czysto teoretycznie mogą doznać napadu podczas prowadzenia pojazdu.