Nowości książkowe

"Śmierć czeskiego psa" to zbiór 18 opowiadań Janusza Rudnickiego, autor znany z wyrafinowanego i bezkompromisowego poczucia humoru, bez ogródek pisze o stereotypach i uprzedzeniach.

Bohaterowie opowiadań Rudnickiego, to wieczni gastarbeiterzy, Polacy, Czesi i Cyganie, z niemieckimi paszportami, bez ojczyzny, poszukujący swojego miejsca na ziemi. Ciężkie życie na obczyźnie, dało im grubą skórę i odporność na kpiące spojrzenia autochtonów.
Wyjechali z kraju, w nadziei na poprawę sytuacji materialnej, lub tak jak sam autor wybrali emigrację z pobudek politycznych. O ile ci pierwsi mieli jasno wytyczony cel, to druga grupa borykała się z poczuciem alienacji i poczuciem braku sensu dla egzystencji na uchodźctwie.
Poszczególni bohaterowie są ucieleśnieniem stereotypów, jakie przylgnęły do niektórych nacji. Rudnicki bez litości rozprawia się z nimi, ale nie unika mówienia o prawdach niewygodnych również dla nas.

Pojawia się obraz Polaków masowo jeżdżących do Niemiec, by oddać krew za pieniądze, przemytników i podstarzałych panów, którzy na zachodzie upatrują szansy na spełnienie marzeń ”drugiej młodości”. Ich losy plączą się w groteskowy sposób, tak jak w przypadku Adama Kowalskiego, dorabiającego przemytem ślimaków winniczków z Czech, którego pomylono z Adamem Kowalskim przemytnikiem papierosów.
Jest również emerytowany nauczyciel, który 20 lat po śmierci żony, postanawia odmienić swoje życie i wyjeżdża na Sycylię. Zakochuje się w artystce cyrkowej i przyjmuje posadę klauna. Opamiętanie przychodzi w chwili, gdy zdaje sobie sprawę, że stracił pieniądze na powrót do domu.

Janusz Rudnicki, działacz Solidarności, wyjechał z Polski w 1983 roku, temat o którym pisze zna z własnego doświadczenia. Codzienność w Hamburgu, ma swoje odbicie w jego twórczości, która jest swoistym zapisem relacji pomiędzy ”przyjezdnymi” i ”miejscowymi”.
Język narracji Rudnickiego nie stroni od rynsztokowych zwrotów, trudno o inny styl skoro rzeczywistość narzuca takie, a nie inne rozwiązania. Specyficzny humor Rudnickiego eksploduje w pełnej krasie. Humor trudny i wymagający, nie znoszący dosłowności, depczący świętości, wyśmiewający mentalność naszą i naszych sąsiadów. Z drugiej strony, nie brak tu sentymentalnego spojrzenia na polskich emigrantów, zagubionych ale potrafiących ośmieszyć np. niemiecką policję, którą nie stać na samodzielne i logiczne myślenie. 

Janusz Rudnicki urodził się w 1956 roku w Kędzierzynie-Koźlu. W 1983 wyjechał do Hamburga, studiował tam slawistykę i germanistykę. Stale współpracuje z ”Twórczością”, ostatnio również z ”Machiną”. Opublikował tomy prozy Można żyć (1992, nagroda im. St. Piętaka za debiut), Cholerny świat (1994), Tam i z powrotem po tęczy (1997), Męka kartoflana (2000). W 2004 roku w Wydawnictwie W.A.B. ukazał się Mój Wehrmacht, w 2007 – Chodźcie, idziemy (nominowane do NIKE 2008 i Europejskiej Nagrody Literackiej 2009).

Artykuł pochodzi z portalu www.chojnice24.pl

• Komentarze Chojnice24 (0)
• Komentarze Facebook (...)