O promyczku nadziei...

Szymek urodził się w październiku 2002 roku w chojnickim szpitalu. Pulchniutki (ponad 4 kilowy) grubasek, wyglądał jak okaz zdrowia. Zdrowy noworodek otoczony miłością zebranej wokół niego rodziny. Wszyscy gratulowali mamie szybkiego porodu i życzyli, żeby maluszek dobrze się rozwijał.

Któż z rodziny mógł przypuszczać, że już za 4 tygodnie zamiast kolorowego łóżeczka w domu Szymek będzie spał w żelaznym łóżku szpitalnym, zamiast grającej wesoło pozytywki będzie słyszał szum pompy tłoczącej chemię w delikatne pękające żyłki. Zamiast uśmiechu mamy spoglądać będzie na zasmucone twarze swoich najbliższych i zabiegane pielęgniarki....


RAK - „państwa dziecko ma raka, dajemy mu 5% szans na przeżycie, stan jest krytyczny i dziecko w każdej chwili może odejść” - twarde słowa lekarza tłuką się w głowie rodziców jak żelazne sztaby.

Szloch młodej 23 letniej blondynki – mamy niemowlęcia. Przecież wszystko miało wyglądać inaczej, miała z synkiem chodzić na spacerki w wózku (a ona nawet nie zdążyła go kupić), miała wspólnie z synem spędzać wolne dni, miała go kąpać w wanience, miała go przytulać i pieścić...szloch. A teraz nawet nie może wziąć maluszka na ręce, bo tyle rurek zwisa z każdej strony i lekarze nie pozwalają jej go dotykać... Dlaczego Boże? - dlaczego właśnie jej dałeś taki wielki ciężar?

A ojciec, młody chłopak – Wilhelm, imię wojowników i rycerzy (ten, "który udziela schronienia"), jak on radzi sobie z tym bólem? - stara się pocieszać, sprawia wrażenie opanowanego, nie może przecież pokazać słabości, bo przecież małżonka potrzebuje jego silnego spojrzenia, potrzebuje wsparcia, ktoś musi wypytać o szczegóły lekarzy, ktoś musi dbać, żeby przypadkiem nie pomylono dawek leków (bo to się zdarza dość często), ktoś musi pilnować, żeby wszystko szło z protokołem leczenia raka o nazwie Neuroblastoma. Ojciec płacze tylko kiedy jest sam...

Ta rodzina przeżyła koszmar, nieludzkie cierpienie matki i ojca patrzącego, jak ich dziecko trzykrotnie odchodziło na drugą stronę. Szymek przeszedł dwukrotnie sepsę, liczne zapaści. Było tak źle, że trzy razy rodzina żegnała się ze swoim jedynym oczekiwanym synkiem. Był czas, kiedy matka w wielkim bólu błagała Boga, żeby jej syn już tak nie cierpiał - nie mogła patrzeć, jak to małe ciałko zwija się w bólu i tylko oczy, wielkie niebieskie, takie ponad wiek dojrzałe patrzyły na nią łagodnie, jakby wiedział, co ona czuje, jakby chciał jej powiedzieć, że będzie dobrze, żeby przestała się martwić. Jej synek-Szymuś, z którego jest taka dumna...

Jaka to cyferka? - pięć odpowiada rezolutnie chłopczyk. A ta? - osiem, a ta literka? - to „my” ciocia, nie wiesz, że to „my”? - i śmieje się pełną buzią. Zęby się nadkruszyły i szczerniały od leków, ale to mały problem.

Szymek jest ślicznym bardzo żywym chłopcem. Kręcone zadziorne loczki, dołki w policzkach i ten wieczny uśmiech na buzi. Cały Szymek. Nadrabia ze zdwojoną siłą stracone dzieciństwo. Od prawie dwóch i pół roku jest w domu. Pilnie się rehabilituje, bo to, że pokonał raka, to sukces, ale pozostały jeszcze skutki tego paskudztwa. Szymek ma problem z chodzeniem, przewraca się podczas chodzenia, miednica przesunięta w jedną stronę, szpotawe stopy, które były już raz łamane i ścięgna, które lekarze nacinali, żeby mógł się lepiej poruszać. Najważniejsza dla Szymka jest rehabilitacja. Ciężka, mozolna, siłowa. Płacz z bólu rozciągniętych ścięgien i mięśni jest na porządku dziennym podczas ćwiczeń. Szymon był już na dwóch turnusach rehabilitacyjnych, miał jechać na trzeci, ale zachorował na oskrzela i termin przepadł. Czekają na następny, jak dobrze pójdzie, to we wrześniu pojedzie na kolejny. Turnusy są drogie. Obecnie 3500zł za 2 tygodnie intensywnych ćwiczeń, jednak z pomocą zaprzyjaźnionych firm, ludzi prywatnych, internautów, allegrowiczów i bliżej nam nieznanych osób z całej Polski udaje się uzbierać potrzebną kwotę na turnusy. Nie ma chwili wytchnienia, działać trzeba praktycznie przez cały czas. W pomoc włączyła się również Telewizja Polska i wsparła nasze działania.

Rzuciłyśmy się na wielką wodę, wraz z rodziną mamy Szymka, grupą przyjaciół i znajomych założyliśmy Stowarzyszenie Boża Krówka. Nazwa nieprzypadkowa, wszak biedronka, to symbol szczęścia.

To było moje marzenie od początku, kiedy zetknęłam się przed 2 laty z oddziałem onkologii dziecięcej w Gdańsku podczas koszmarnych dwóch tygodni spędzonych tam z moim synem Miłoszem (Szymon spędził tam 2 lata, brrr). Strach o życie synka paraliżował mnie aż do chwili, kiedy lekarze oznajmili, że ich wstępna diagnoza nie potwierdziła się. Lekarka ze łzami w oczach żegnała nas i życzyła, żebyśmy nigdy nie musiały się już spotkać... Pamięć tego, co widziałam pozostała, postanowiłam zaangażować się w działanie na rzecz chorych na raka dzieciaków i tak jest do dzisiaj. Na koncie mamy sukcesy (koncerty, mecze, licytacje zbiórki publiczne :)), no i porażki – list z prośbą wysłany do pewnej chojnickiej Fundacji, na który od września 2006 nie otrzymaliśmy żadnej odpowiedzi, inne porażki, to nazwanie wolontariuszek „żebraczkami” przez grupę świetnie bawiącą się na Szarży Ułańskiej pod Krojantami, brak taktu i zrozumienia, ale to takie drobnostki... Zdecydowanie sukcesów jest więcej. Generalnie Chojniczanie są życzliwi.

Wracając do Stowarzyszenia, wiem, że jest wiele dzieci na terenie Chojnic chorych onkologicznie, chcemy wspierać rodziców w leczeniu, udostępnić chorym dzieciom subkonto, na którym rodzice, będą mogli legalnie zbierać fundusze na leczenie, wspierać rehabilitację dzieci, które pokonały raka, albo tych, które dopiero rozpoczęły walkę o swoje życie.

Nasza działalność statutowa opiera się również na pomocy, tym rodzicom, których dzieci odeszły. Nie jest ważne, czy dziecko miało miesiąc, 2 lata, czy 15 lat, a może nawet nie zdążyło jeszcze się narodzić. Ból po stracie dla rodzica jest zawsze ten sam - nie da się o nim zapomnieć. Chcemy tym rodzicom służyć poprzez fachową pomoc psychologiczną i prawną. Poszukujemy psychologa, który chciałby nieodpłatnie chociażby raz w tygodniu służyć taką pomocą. Prawnika już mamy ;) 27 czerwca uzyskaliśmy wpis do rejestru sądowego KRS, mamy Regon, NIP i konto bankowe. Jesteśmy już w pełni legalnym Stowarzyszeniem.

O Szymku i jego zmaganiach z chorobą można poczytać na stronie: www.szymek.kafund.pl
Pozdrawiam wszystkich, którzy nam dobrze życzą i wspierają nasze działania. Zachęcam do bezinteresownej pomocy, która daje wiele radości i satysfakcji.

Aleksandra Czapiewska

Artykuł pochodzi z portalu www.chojnice24.pl

• Komentarze Chojnice24 (0)
• Komentarze Facebook (...)