burmistrz w roli oskarżonego a JANIK w roli oskarżającego - to warto zobaczyć i przeżyć. Racja wydaje się po stronie Janika, ale Finster ma cały aparat do dyspozycji i jest wstanie czynić użytek ze swoich wpływów. Będzie na co czekać. Pozdrawiam obydwu panów.

Salomonowy wyrok dotyczy człowieka, który potrafi sprawiedliwie osądzić sporną sytuację. sytuację. Przed niełatwym zadaniem staje sędzia w sprawie burmistrza przeciwko Mariuszowi Janikowi. Na pewno sędzia nie może odmówić wydania wyroku z powodu delikatności i
trudności materii. Gdyby miał tak postąpić, dopuściłby się odmowy dania sprawiedliwości.
Sądzenie w obecnych czasach stanowi najbardziej wymagający test dla każdego sędziego. To wówczas ochrona praw człowieka nabiera szczególnego znaczenia i aktualności.
Ingerencja w swobodę wypowiedzi zawsze jawi się jako trudny przypadek. Sprawia, że orzekanie o niej czegokolwiek jest zadaniem ryzykownym. Ryzyko to jest również udziałem sędziego, który musi podjąć decyzję.
Sędzia nie kieruje się sympatią czy antypatią. Z jednej strony ma włodarza miasta poniekąd reprezentującego urząd, z drugiej zaś – Janika, którego historii w tym miejscu przedstawiać nie trzeba. W przypadku tego drugiego wydanie niekorzystnego wyroku dla niego może oznaczać o wiele większe kłopoty, niż w przypadku burmistrza, chociaż przyznać trzeba, iż udział w procesie sądowym może być dla niego stresujący, chociażby w perspektywie zbliżających się wyborów i może nieco nadszarpnąć dotychczasowy wizerunek.
Przyznać trzeba, iż sędzia - autorytet mogący łagodzić konflikty społeczne oraz mający możliwość (choć wypada też dodać: i powinność) rozwiązywania kwestii spornych jest instytucją akceptowalną dla wszystkich. Skoro w danym przypadku może istnieć nie jedno, a kilka właściwych rozstrzygnięć, powołanie się przez sąd na wspólne zasady moralne jawi się jako reguła metodologiczna procesu uzasadniania decyzji sądowej, której nieuwzględnienie powodowałoby wadliwość przeprowadzanego uzasadnienia. Uzasadnianie sądowe jest bowiem argumentacją drugiego stopnia: dotyczy tego, jak wykazywać trafność swojej decyzji w oparciu o normy moralne akceptowane przez wszystkich, a nie dotyczy sposobów argumentowania na rzecz jakiejś konkretnej moralności.
Obyczajowość nie jest monolityczna, wręcz przeciwnie - pomiędzy poszczególnymi warstwami społecznymi, kategoriami zawodowymi i innymi grupami istnieją wyraźne odmienności. Czynnikiem najbardziej różnicującym jest hierarchia społeczna, zawodowa, grupowa, a dystanse i podziały znajdują odbicie w tytulaturze. Podlegały jej poszczególne osoby jako jednostki, osoby jako przedstawiciele określonych zawodów, względnie urzędów i same urzędy.

..tak tak to poczucie bycia lepszym od innych to Arka choroba zawodowa.

Cienko to widzę Arek z dalszym burmistrzowaniem. Dałeś ciała to teraz cierp!

Przyczyną nadmiernych reakcji w kwestii obrazy obyczajów czy uczuć jest brak tolerancji, połączony z nadmiernym poczuciem własnej ważności.

Słowo obraza funkcjonuje w dwóch podstawowych, ściśle ze sobą związanych znaczeniach: jako akcja i jako reakcja, jako czyn i jako jego skutek psychologiczny. W pierwszym znaczeniu obraza jest świadomym działaniem polegającym na znieważeniu kogoś, obelżywym zachowaniu się wobec kogoś, uchybieniu czyjejś godności osobistej, oczernieniu, pomówieniu, zniesławieniu, wyszydzeniu kogoś, czy ubliżeniu komuś. Ten rodzaj obrazy opisywany jest przez zwrot „obrazić kogoś”. Można również obrazić grupę osób, a nawet cały naród (np. w antysemickich wypowiedziach).
Obraza w drugim znaczeniu jest zwykle reakcją na obrazę w pierwszym znaczeniu. Towarzyszy jej zwykle poczucie zniewagi, niezadowolenie z tego co się stało połączone ze złością na obrażającego, która może nawet czasem przybrać postać wielkiego gniewu. Zdenerwowanie wywołuje również objawy fizyczne, jak np. zmianę wyrazu twarzy czy czerwienienie się. Obrażony zwykle zmienia swój stosunek do obrażającego, najczęściej przestaje się do niego odzywać, czasem zrywa stosunki towarzyskie, wytacza mu proces sądowy, a niekiedy szuka nawet okazji do zemsty. Obraza w takim znaczeniu określana jest zwrotem „obrazić się na kogoś”. Obrażony najczęściej jest tym, którego znieważono. W rzadszych przypadkach obrażamy się na kogoś, bo on obraził naszego krewnego, przyjaciela, czy kogokolwiek innego, kogo szanujemy. W ten sposób wyrażamy solidarność z obrażonym.
Czynniki sprawcze obrazy mogą mieć różną wagę, od nieumyślnie popełnionej małej gafy po duży afront, od drobnego nietaktu po wielką zniewagę. Jednakże reakcja jest zawsze indywidualna. Są ludzie, którzy obrażają się o byle co, są jednak również i tacy, których obrazić bardzo trudno. Niektórzy wiążą obrazę z tzw. „utratą honoru” czy „splamieniem honoru” i wówczas reagują gwałtownie i zdecydowanie, szczególnie wtedy, gdy zostali znieważeni publicznie. W dawnych czasach prowadziło to zwykle do pojedynku. Dziś kończy się to w sądzie.

Ale CZY jak sąd skaże Finstera (choćby najmniejszym wyrokiem), to BĘDZIE MUSIAŁ ODEJŚĆ? CZY WSZYSTKO JEST TERAZ W RĘKACH JANIKA? CZY OD JANIKA ZALEŻY KARIERA FINSTERA? ALE JAJA!!!
Tak, tak-kto pod kim dołki .....

Nie odejdzie, bo tym samym przyznałby się do winy, jaka była obraza Janika. Póki wszyscy będa obstawiać swe niezachwiane stanowiska, wojna sie nie skończy.

Czy Finster odejdzie?

Orężem polityka jest kłamać, kłamać, kłamać kłamać, kłamać, kłamać, kłamać i jeszcze raz kłamać .....dlatego nie ma ugody z politykiem !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Gdzie kończy się moralność polityka, jeżeli w ogóle jest?

No włąśnie, nic tam nie ma o pozasądowej ugodzie. Jest pomówienie musi byc kara i tyle.

Zniesławienie, pomówienie, obmówienie - występek polegający na pomówieniu innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego do pełnienia danej funkcji, zawodu lub działalności.

Zagrożony karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do roku na podstawie art. 212 § 1. Kodeksu karnego. Sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 2 jeżeli pomawia inną osobę za pomocą środków masowego komunikowania (art. 212. § 2. K.k.).

W razie skazania za zniesławienie sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego (art. 212. § 3. K.k.).

Arek ! tą wypowiedzią wbiłeś sobie gwóźdź do trumny. Amen

Tekst o Klaunie wyjątkowo trafnie określił zachowanie Arka, który samą wypowiedzią sam zrobił siebie KLAUNEM.