Krytyk jakiś niepoważny to pisał. W czasach nowego rozdziału w świecie kina - filmów 3D. Prościutki filmik z uczuciem i przestrzenią na sztukę oraz werbalna i niewerbalny odbiór sztuki przez autorów. Autor tekstu jest chyba upośledzony emocjonalnie jeśli uważa za aktorzy w tym widowisku nie rozpostarli skrzydeł. Gdyby racje bytu miała krytyk takiego lotu nigdy żadna sztuka nie byłaby wystawiona dwa razy. Uczuć nie da się sprowadzić i czegoś innego niż są, a tu najpiękniejsze i zarazem najtrudniejsze do "trwania" uczucia zostały pokazane bez aktorskiego warsztatu złożonego z aktorskich poz. Dziwie się, ze komuś przez pióro przeszło zjechanie takiego filmiku i sprowadzenie go do rangi: przyzwoity. Tym bardziej ze w filmie mamy podpowiedz. Główne tło filmu to przecież miłość do sztuki. Jeśli gra aktorska była płytka to nie koniecznie niebo jest niebieskie. Wystarczy obejrzeć jedna z pierwszych scen w której jeden z bohaterów przerywa przewodniczce i sam opowiada o obrazie. No właśnie Obraz. Bez dialogów, bez dźwięku. Przecież w sztuce nie zachwyca nas technika ( i tak jej nie rozumiem nie będąc szkolonym w tym samym rzemiośle) lecz przekazem. Być może autor recenzji ( mężczyzna zapewne - ja tez jestem mężczyzną ) jedynych wyższych uczuć jakich doświadcza w kontaktach międzyludzkich to wdzięczność swojego zleceniodawcy za napisanie na czas oczekiwanej recenzji. Szkoda słów. Polecam film. Dla mnie to film roku. Nie zbieram filmów ale ten muszę mieć na swoje półce nawet jakbym mial wywalic piec innych.

pozdrawiam wszystkich czytelników
Daniel