A to prasa właśnie

Pod koniec XIX wieku Chojnice stały się ośrodkiem handlowo - usługowym dość rozległej okolicy. Tu również skupiało się życie społeczne i kulturalne regionu. Rzecz jasna, że tak spore miasto wraz z dość gęsto zaludnioną okolicą nie mogło się obejść bez środków masowego przekazu.

Rolę tę najlepiej spełniać mogła lokalna prasa, stąd też już przy końcu XIX wieku notujemy w Chojnicach pierwsze inicjatywy wydawnicze. Od 1881 roku wychodził w Chojnicach niemieckojęzyczny dziennik "Konitzer Tageblatt". Polacy, w okresie poprzedzającym odbudowę polskiej państwowości, poza dwuletnim epizodem z "Gazetą Chojnicką" (1912- 1914), nie dorobili się własnej prasy. Pierwsze lata odbudowy państwowości polskiej na obszarze powiatu chojnickiego, po latach zaborów, cechował gwałtowny rozwój tłumionego do tej pory polskiego życia społecznego i kulturalnego. Przejawiało się ono między innymi w spontanicznym tworzeniu różnego rodzaju organizacji i stowarzyszeń oraz podejmowaniu nowych inicjatyw wydawniczych. Pierwszą gazetą wydawaną w Chojnicach, po latach niewoli pruskiej, był "Dziennik Chojnicki", który ukazał się po raz pierwszy w 1921 roku. Wydawcą tego dziennika był Władysław Juliusz Schreiber. Pod tym tytułem gazeta wychodziła do 249 numeru w roku 1923, natomiast kolejny numer, opatrzony datą 1 XI 1923 nosił już tytuł "Dziennik Pomorski". Redakcja dziennika mieściła się przy ulicy Człuchowskiej 13 (dziś 31 Stycznia). Ostatni tytuł gazeta zachowała aż do 1939 roku. "Dziennik Pomorski" deklarował brak powiązań z jakąkolwiek partią polityczną, reprezentował jednak poglądy zbliżone do Narodowej Demokracji. W 1937 roku wydawnictwo to przejął po ojcu Gerard Schreiber. Gazeta Schreiberów drukowała również dodatki: "Wiadomości Samorządowe powiatu chojnickiego", "Kwiaty z Bożego Ogrodu", "Kraina Powieści", "Rodzina", "Rolnik", "Orędownik Powiatowy powiatu chojnickiego" i "Zabory". Zawartość treściowa "Dziennika Pomorskiego" mieściła się w stereotypie lokalnych gazet okresu międzywojennego. Obok dość rozbudowanego serwisu informacyjnego i publikacji dotyczących spraw międzynarodowych i krajowych, gazeta preferowała artykuły, które dotyczyły spraw Pomorza i powiatu chojnickiego. Niewątpliwie na podkreślenie zasługuje konsekwentne stanowisko gazety w sprawie zagrożenia niemieckiego, wyrażane w licznych artykułach piętnujących poczynania Niemców wobec mniejszości polskiej w rejonie przygranicznym. Bezpośrednie stanowisko redakcji w różnych sprawach zawierała rubryka zatytułowana "Gawędy Ojca Bibuły z Chojnic". Wiele miejsca zajmowały ogłoszenia reklamowe rzemiosła i kupiectwa. Do najbardziej aktywnych i zasłużonych redaktorów "Dziennika Pomorskiego" należeli: Bonifacy Chmielewski, Stefan Czajkowski, Bernard Nuszkowski, Aleksander Markwicz. Z gazetą współpracowali również przedstawiciele chojnickiej inteligencji, między innymi: Jan Karnowski, Stefan Bieszk i Edward Poppek.


Mutacją "Dziennika Pomorskiego", przeznaczoną dla czytelników wiejskich był wychodzący od 1923 roku trzy razy w tygodniu "Lud Pomorski". Gazeta ta docierała również do czytelników sąsiednich powiatów - tucholskiego i sępoleńskiego. W początkowej fazie rozwoju pismo redagował Dionizy Kowalski, od 1933 roku redaktorem naczelnym był Aleksander Markwicz, a następnie do 1939 roku Leon Kum. Zarówno "Dziennik Pomorski", jak i "Lud Pomorski" wydawały swoje dodatki. Stanowiły one próbę stworzenia pisma kulturalnego o zasięgu regionalnym. W obu przypadkach próba w znacznym stopniu się powiodła. W pełniejszym rozwoju tych pism przeszkodziła w pierwszym przypadku słabość w zasadzie jednoosobowej redakcji, w obu natomiast - wąski zakres tematyczny prezentowanych tekstów. Od 1924 roku "Lud Pomorski" zaczął wydawać swój własny dodatek pod tytułem "Dzwon Niedzielny", poświęcony treścią religijnym i oświatowym. W sierpniu 1926 roku dodatek ten przyjął nazwę "Niwa Pomorska". Na łamach tegoż dodatku publikowano legendy i podania z ziemi chojnickiej i Kaszub, materiały historyczne oraz utwory poetyckie. Znaczną część zawartości stanowiła twórczość Franciszka Sędzickiego, znanego kaszubskiego poety i dziennikarza. "Niwa Pomorska" ukazywała się do końca 1927 roku.
Najbardziej zasłużonym dla życia kulturalnego Chojnic był dodatek do "Dziennika Pomorskiego" i "Ludu Pomorskiego" pod tytułem "Zabory". Nazwa dodatku była związana z historycznym mianem ziem powiatu chojnickiego leżących pomiędzy rzekami Brdą i Wdą. Pismo to powstało z inicjatywy Towarzystwa Miłośników Chojnic i Okolicy". Dodatek ten zaczął się ukazywać z początkiem 1935 roku jako miesięcznik. Natomiast od 1938 roku wychodził jako kwartalnik. Redaktorem naczelnym "Zaborów" był Bernard Nuszkowski, a w skład kolegium redakcyjnego wchodzili znani przedstawiciele chojnickiej inteligencji, między innymi Bogumił Hoffman, Jan Paweł Łukowicz, Jan Karnowski i Julian Rydzkowski. Na łamach "Zaborów" pojawiły się również artykuły przedstawicieli miejscowego środowiska twórczego, między innymi Stefana Bieszka i Czesława Wycecha. Pismo to zawierało bardzo wartościowe artykuły dotyczące przeszłości miasta i regionu, które do dziś stanowią źródło wiedzy o historii i kulturze południowych Kaszub.

W latach 1931 - 1932 w Chojnicach ukazywał się dziennik "Gazeta Chojnicka". Redaktorem tego dziennika był Stefan Grygiel. Od 1934 wychodziła w Chojnicach "Ilustrowana Gazeta Chojnicka". Gazeta ta ukazywała się dwa razy w tygodniu, w środę i niedzielę. Wydawcą i zarazem redaktorem tej gazety był Franciszek Hoppe. Od stycznia 1935 roku wychodził "Orędownik Powiatowy powiatu chojnickiego", którego wydawcą był Wydział Powiatowy w Chojnicach. Czasopismo to zawierało wiele informacji o najważniejszych aktach prawnych.

Z powyższego przeglądu wynika, że Chojnice były w okresie międzywojennym prężnym ośrodkiem piśmienniczym. Było to niewątpliwie wynikiem daleko posuniętej integracji środowiska intelektualnego.

Artykuł pochodzi z portalu www.chojnice24.pl

• Komentarze Chojnice24 (0)
• Komentarze Facebook (...)