~NGO opierają się na aktywnym społeczeństwie obywatelskim!

Niestety w naszym miasteczku ledwo 50 % uprawnionych osób wzięło udział w ostatnim samorządowym głosowaniu. A ci, którzy głosowali dominująco głosowali za znanymi w Chojnicach skorumpowanymi, nieudacznymi, niezbyt rozgarniętymi intelektualnie politykami. Poza niską aktywnością, etyką, świadomością, i pasywnością społeczną chojniczan niezależni aktywiści społeczni są narażeni na agresje ze strony skorumpowanych chojnickich polityków - jak na przykład - na bezpodstawne procesy karne o pomówienie - takie jak wytoczone przez burmistrza Arka Finstera jego NGO-wym krytykom - Radkowi Sawickiemu i Marcinowi Wałdochowi. Wieloletnie bezpodstawne procesy karne okradają działaczy NGO z czasu i energii jakie mogły by być użyte na pozytywne działania dla dobra społeczeństwa zamiast na prowadzenie bezsensownych i mściwych procesów karnych mających jedynie na celu zemstę skorumpowanych samorządowców na ich NGO krytykach!

Chojnice to bardzo trudne miejsce posiadające wiele sztucznie stworzonych przez skorumpowanych samorządowców barier stojących na drodze wszystkim osobom chcącym działać społecznie w NGO. Szczególnie ci działacze NGO, którzy w swojej działalności walczyli by o sprawiedliwość i uczciwość społeczną w Chojnicach mogą być pewni, że ich działania społeczne i życie osobiste będą szybko utrudnione wytoczonymi im przez skorumpowanych chojnickich samorządowców bezpodstawnymi procesami karnymi o pomówienie, które w Chojnicach dzięki jawnej korupcji chojnickiego sądu rejonowego są dla nich z góry przegrane i będą się ciągnąć wiele lat! Ci bezpodstawnie oskarżeni o pomówienia działacze niesprawiedliwie skazani na kary wyrokami skorumpowanych chojnickich sędziów będą w stanie uświadczyć sprawiedliwości dopiero wtedy, gdy odwołają się od niesprawiedliwych wyroków wydanych przez skorumpowanych chojnickich sędziów do sądów odwoławczych wyższej instancji poza Chojnicami, gdzie korupcyjne układy chojnickich samorządowców już nie sięgają!

Korupcja chojnickich struktur samorządowych - w ratuszu, w starostwie, i gminie, i korupcja chojnickiego wymiaru sprawiedliwości - policjantówi, prokuratorów, i sędziów - mają mrożący efekt na aktywność społeczną mieszkańców i na działalność lokalnych NGO-ów!

06 Grudnia 2018, godzina 19:58

Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-słowiańskiego w Polsce

Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-słowiańskiego
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
└ Katolicyzm
└ Katolickie Kościoły Wschodnie
└ Kościoły greckokatolickie
Ustrój kościelny episkopalizm
Obrządek bizantyjsko-słowiański
Siedziba Kostomłoty
Zwierzchnik
• tytuł zwierzchnika Kazimierz Gurda
delegat apostolski
Organ ustawodawczy Stolica Apostolska
Zasięg geograficzny Polska
Członkostwo Kościół katolicki
Historia
Dane statystyczne (2017)
Strona internetowa
Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-słowiańskiego w Polsce, Kościół neounicki w Polsce – katolicki Kościół wschodni działający na terenie Polski, który posługuje się w swojej liturgii rytem bizantyjskim synodalnym zwanym bizantyjsko-słowiańskim.

W 2017 liczył 124 wiernych (w tym 1 duchowny) należących do jednej parafii

Kościuł Katolicki Chrześcijański doprowadził do I do II wojny Światowej. A czego PARTIA Pis Daje im ziemie na świątynie ???

Spis treści


Początki w Polsce
Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-słowiańskiego powstał w Polsce w latach dwudziestych XX wieku w konsekwencji wzmożonego zainteresowania wschodem Europy, jakie dało się zauważyć w Kościele katolickim po I wojnie światowej. Zwolennikiem i organizatorem tej wspólnoty w Rzeczypospolitej Polskiej był ordynariusz siedlecki Henryk Przeździecki, który wykorzystał stanowisko Stolicy Apostolskiej w sprawie nawracania prawosławnych na katolicyzm i otrzymał na ten cel w 1923 od papieża Piusa XI instrukcję Zelum Amplitudinis. Na jej podstawie biskup podlaski sprawował władzę jurysdykcyjną nad nowym obrządkiem i jego duchownymi. On też w 1924 sprowadził do Polski zakon jezuitów obrządku wschodniego, których osiedlił w Albertynie koło Słonima. Tam została erygowana pierwsza parafia neounicka. Z czasem podobne pełnomocnictwa uzyskali także inni biskupi kresowi – wileński, piński, łucki i lubelski. Oni też w swoich diecezjach zaczęli organizować ośrodki neounii.

W momencie rozpoczęcia akcji neounijnej propagujący ją biskupi liczyli na powrót do katolicyzmu byłych wyznawców obrządku unickiego na Podlasiu i Chełmszczyźnie, którzy zostali zmuszeni przez carat do przejścia na prawosławie. W dwudziestoleciu międzywojennym pamięć o tych wydarzeniach była nadal żywa, istniało też wiele cerkwi należących dawniej do unitów razem z całych ich pierwotnym wyposażeniem. Nadzieje na sukces akcji zwiększała jeszcze wewnętrzna słabość Kościoła prawosławnego na terenie Polski.

Geneza neounii
Zobacz też: Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-rosyjskiego.
Powstanie obrządku neounickiego związane było z próbą odnowienia na terenach dawnego zaboru rosyjskiego Kościoła unickiego, zlikwidowanego przez władze carskie na tzw. ziemiach zabranych w 1839 (synod połocki), a na Podlasiu i Chełmszczyźnie w 1875 (likwidacja unickiej diecezji chełmskiej).

Drugim ważnym powodem jego rozwoju była misja katolicka w Rosji, na Polesiu, Dalekim Wschodzie oraz w Mandżurii, której celem było przejęcie do unii z Rzymem wiernych Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, pozbawionych kapłanów po I wojnie światowej, oraz istnienie od początku XX wieku rosyjskich wspólnot religijnych rytu bizantyjskiego sympatyzujących z katolicyzmem.

Podstawą prawno-kanoniczną tych poczynań była instrukcja papieża Piusa X dla misjonarzy i katechetów Nic nie dodawać, nic nie ujmować, nic nie zmieniać (łac. Nec plus, nec minus, nec alitur), która oznaczała, że rosyjscy konwertyci z prawosławia powinni posługiwać się rytem bizantyjskim synodalnym ukształtowanym w Cesarstwie Rosyjskim pod wpływem XVIII-wiecznych dekretów Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i nie wolno ich zmuszać do wyboru między obrządkiem łacińskim, a obrządkiem bizantyjsko-ukraińskim.

Kościół neounicki w IIi
W latach dwudziestych część wiernych 10 parafii prawosławnych na Podlasiu zdecydowała się odnowić unię z Kościołem katolickim. Z uwagi jednak na to, że parafie te w swojej liturgii używały obrządku bizantyjsko-słowiańskiego, a nie jak reszta grekokatolików w Polsce rytu bizantyjsko-ukraińskiego postanowiono, że nowe wyznanie pozostanie przy swoich dotychczasowych tradycjach. Duże znaczenie dla przyjęcia takiego rozwiązania odegrała niechęć, jaką darzono Kościół greckokatolicki w pewnych kręgach duchowieństwa rzymskokatolickiego oraz władz polskich. Widziano bowiem w nowym wyznaniu możliwość ukrainizacji neounitów, czego starano się, z powodów politycznych, za wszelką cenę uniknąć. Tym samym neounici nie weszli w skład Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, a opiekę nad nimi przejął Kościół rzymskokatolicki.

Pod koniec 1927 było już 14 parafii obsługiwanych przez 28 księży i skupiających ok. 20 000 wiernych. Do 1939 powstało 47 parafii. Kler neounicki liczył: 1 biskupa, 39 księży i 31 zakonników. Od 1927 jezuici albertyńscy dzięki pomocy ordynariusza łuckiego, Adolfa Szelążka prowadzili seminarium duchowne, które w 1932 przekształcono w Papieskie Seminarium Wschodnie z siedzibą w Dubnie (do 1939 wykształciło ono 21 kapłanów). Podobną instytucją w diecezji podlaskiej była sekcja unijna w Seminarium Duchownym w Janowie Podlaskim. Istniało też seminarium neounickie w Wilnie. Powstały nowe odłamy męskich zakonów katolickich, które posługiwały się rytem wschodniosłowiańskim. Byli to: jezuici, studyci, bazylianie, redemptoryści, kapucyni i oblaci. Utworzono także żeńskie zgromadzenia zakonne dla neounitów.

Początkowo kler neounicki stanowili księża konwertyci, którzy przeszli z prawosławia na katolicyzm. Z czasem zaczęło jednak przybywać duchownych katolickich wyświęconych dla nowego rytu, co miało związek z wytycznymi z Kongregacji dla Kościoła Wschodniego, nakazującej ostrożność w stosunku do nowoprzyjmowanych byłych duchownych prawosławnych. W 1930 obrządek bizantyjsko-słowiański uzyskał własnego biskupa. Z woli Stolicy Apostolskiej został nim generał zgromadzenia marianów, Piotr Buczys. Nie uzyskał on jednak jurysdykcji nad neounią w Polsce, gdyż rząd nie wyraził zgody na utworzenie takiego Kościoła katolickiego. Jako podstawę podano niewyszczególnienie wyznania w Konkordacie. Innym powodem była niechęć władz polskich dla szerzenia się neounii, postrzeganej jako instytucja działająca na korzyść ruchu narodowego Białorusinów i Ukraińców. Stolica Apostolska wyznaczyła w związku z tym wikariusza apostolskiego i mianowała nim redemptorystę obrządku bizantyjsko-ukraińskiego, Mikołaja Czarneckiego.

Poważnym utrudnieniem dla akcji neounii był również niejednoznaczny stosunek do niej wśród biskupów rzymskokatolickich: wielu z nich uważało za sensowną i trwałą jedynie konwersję wiernych na obrządek łaciński. Z kolei wielu misjonarzy, pragnąc zwiększyć ilość przyjmujących neounię, posługiwała się w swojej pracy określeniami typu katolicki Kościół prawosławny i zacierała wszelkie różnice między obydwiema organizacjami kościelnymi. W dużej mierze zawiodły oczekiwania na masowe powroty byłych unitów i ich potomków do katolicyzmu: wielu z nich, niezależnie od okoliczności przyjęcia prawosławia, uważało się za zakorzenionych w tej wierze. Nowy obrządek stał się kilkakrotnie przyczyną konfliktów związanych z własnością konkretnych obiektów sakralnych: cerkwi, cmentarzy, budynków parafialnych czy dzwonnic. Zatargi takie miały miejsce we wsiach: Cechów, Dubeczno, Humaniszcze, Gubcze, Jeziory, Kuraszew, Starokornin, Ołpień, Zabłocie, Kostomłoty i Kuraszewo.

II wojna światowa
W okresie II wojny światowej władze III Rzeszy i Związku Radzieckiego rozpoczęły likwidację struktur Kościoła katolickiego rytu bizantyjsko-słowiańskiego na ziemiach polskich. Na terenach włączonych do Generalnego Gubernatorstwa i okupowanych przez armię niemiecką wierni byli traktowani jako prawosławni i włączani administracyjnie wraz z parafiami do Cerkwi prawosławnej. Na terenach podporządkowanych administracji radzieckiej metropolita halicko-lwowski Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego, Andrzej Szeptycki próbował utworzyć podporządkowany sobie egzarchat. Upadł on jednak wraz ze śmiercią księdza Antoniego Niemancewicza.

Kościół w PRL
Po II wojnie światowej i zmianie granic parafie neounickie na terenie ZSRR zostały oficjalnie skasowane. Dla diaspory białoruskiej utworzono w 1960 wikariat, którego wizytatorem apostolskim mianowano generała zakonu marianów, biskupa Czesława Sipowicza. Z parafii, które znalazły się w granicach Polski po 1945 przetrwały tylko cztery: w Kostomłotach, w Kodniu, w Połoskach i w Pawłowie Starym. Oprócz jednej w Kostomłotach, gdzie miejscowy proboszcz Aleksander Przyłucki postanowił pozostać przy tradycji rytu bizantyjsko-słowiańskiego i nie wprowadził liturgii łacińskiej reszta przestała istnieć do lat sześćdziesiątych XX wieku. Od 1957 opiekę biskupią nad tą niewielką wspólnotą w Polsce sprawował jako ordynariusz warszawski kardynał Stefan Wyszyński, a po nim kardynał Józef Glemp.

W latach 80. XX wieku podjęta została próba odrodzenia na ziemiach polskich katolickiego życia klasztornego w obrządku bizantyjsko-słowiańskim. Przy aprobacie Prymasa Polski, Józefa Glempa, przybyli z USA dwaj mnisi greckokatoliccy podlegający jurysdykcji biskupa diaspory białoruskiej, Włodzimierza Tarasewicza, którzy osiedlili się w Ujkowicach pod Przemyślem. Z powodu konfliktu z miejscową społecznością oraz ordynariuszem przemyskim, Ignacym Tokarczukiem zakonnicy ci w 1994 odeszli jednak z Kościoła katolickiego i założony przez siebie monaster Świętych Cyryla i Metodego oddali pod jurysdykcję Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Poza tym w 1985 przy parafii neounickiej w Kostomłotach powstał dom zakonny żeńskiego zgromadzenia Małych Sióstr Jezusa oraz w latach 1998–2007 działał dom zakonny marianów obrządku wschodniego, którego przełożonym był archimandryta Roman Piętka.

Kościół neounicki w III RP

Cerkiew neounicka św. Nikity Męczennika w Kostomłotach
W 2017 w Polsce w obrządku neounickim ochrzczonych było 124 wiernych. Jedyna parafia znajduje się w Kostomłotach w województwie lubelskim. Liturgię w rycie bizantyjsko-słowiańskim przeważnie sprawują kapłani birytualiści – jednym z nich jest obecny proboszcz w Kostomłotach, ksiądz Zbigniew Nikoniuk.

Od 2007 do 2015 opiekę biskupią nad parafią Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-słowiańskiego w Kostomłotach sprawował jako delegat apostolski, biskup Zbigniew Kiernikowski. W 2016 funkcję tę przejął biskup siedlecki Kazimierz Gurda

Przed 70 laty, 10 grudnia 1948, została podpisana w Paryżu Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, natomiast 9 grudnia mija 20 lat od podpisania ONZ-owskiej deklaracji o ochronie obrońców praw człowieka. Uważa się, że te dwa dokumenty mają wielkie znaczenie dla społeczności świata ukazując niepodzielność i uniwersalność praw człowieka. Te rocznice przypominają jednak także, iż w wielu krajach świata prawa człowieka są zagrożone.

REKLAMA

Z tej okazji zostaną oświetlone na niebiesko najważniejsze gmachy na świecie. Będzie to symbol godności człowieka, którą ta deklaracja gwarantuje, oświadczyła 7 grudnia w Nowym Jorku Human Rights Watch (HRW), pozarządowa organizacja zajmująca się ochroną praw człowieka.

„Żyjemy w czasach trudnych dla praw człowieka” – powiedział dyrektor HRW, Kenneth Roth. Zwrócił jednocześnie uwagę, że mimo ciągłego łamania tych praw oraz związanych z nimi wartości, jak godność i sprawiedliwość, ich obrońcy nie ustają w działaniach i stanowią coraz większą silę. Deklaracja Praw Człowieka z 1948 roku jest „kamieniem milowym polityki międzynarodowej”, symbolem życia w godności i wolności, bez niewolnictwa i tortur, gwarantem wolności myśli i wyznania, prawa do pracy i nauki oraz wielu innych praw – stwierdził Roth.

Od 2013 roku każdego 10 grudnia Organizacji Praw Człowieka na niebiesko – a więc w kolorze organizacji – oświetla swoją główną siedzibę – Empire State Building w Nowym Jorku. W 70. rocznicę uchwalenia Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, w błękitnych barwach zostaną oświetlone m.in. Muzeum Narodowe w Bejrucie, ratusz i Grand Place w Brukseli, CT Tower w Toronto, ministerstwo spraw zagranicznych w Kopenhadze, Flinders Street Station w Melbourne, Gran Torre w Santiago de Chile, fontanna Jet d‘Eau na Jeziorze Genewskim, muzeum sztuki islamskiej w Doha (Katar), Pałac Pokoju w Hadze i Somerset House w Londynie, natomiast w Niemczech kościół św. Pawła we Frankfurcie, będący symbolem ruchu demokratycznego. Jest to apel, aby w sprawach praw człowieka być aktywnym – stwierdził przewodniczący HRW.


Kościół ma 19 nowych męczenników

Z kolei europejska gałąź „Iustitia et Pax” – Komisji Biskupów na rzecz Sprawiedliwości i Pokoju – określiła Kartę Praw Człowieka jako „dar dla ludzkości”. Zawarte w niej przed 70 laty zasady stanowią w dalszym ciągu ”zobowiązanie moralne”, podkreśliła „Iustitia et Pax” w okolicznościowym oświadczeniu dodając, że wspieranie praw człowieka powinno cechować postawę wszystkich ludzi. Ważne jest przy tym, aby nie tylko bronić swoich własnych praw, ale także praw innych. Na wielkie znaczenie niepodzielności praw człowieka wskazuje także katolicka nauka społeczna.

Szczególnego znaczenia nabiera dziś potrzeba przezwyciężania „nowych podziałów społecznych w naszych społeczeństwach oraz polityki populistycznej, która po części do nich prowadzi”, uważa europejska „Iustitia et Pax“. Obchody 70-lecia Karty Praw Człowieka powinny stać się okazją do umacniania walki z wrogością wobec obcych, z brakiem tolerancji oraz wszelkimi formami nacjonalizmu.

Również biskupi katoliccy Austrii zwracają uwagę na zagrożenia wynikające z nieprzestrzegania praw człowieka. W wielu krajach świata coraz częściej prawa ludzi wykorzystywane są systematycznie dla interesów politycznych i gospodarczych. W krajach, w których występują niepokoje społeczne, w których władzę sprawują reżimy totalitarne, ludzie są pozbawiani swoich praw podstawowych, a więzi społeczne słabną; to pozwala reżimom zmuszać i wykorzystywać, a nawet wypędzać z kraju poszczególne osoby, a nawet całe grupy społeczeństwa, stwierdziła Komisja Koordynacyjna Episkopatu Austrii ds. rozwoju międzynarodowego i misji (KOO).

Skupione w niej organizacje katolickie oczekują od Austrii, jako kraju przewodniczącego pracom Rady Europy i nowego członka Rady Praw Człowieka ONZ, że zaangażuje się „w sposób odpowiedzialny, jako prawdziwy obrońca najuboższych oraz opowie się „na rzecz globalnego poszanowania praw człowieka i sankcji wobec ich naruszania”.

Facebook17TwitterFacebook MessengerWhatsAppEmailCopy LinkPrint
Wersja do druku TagiRAWA CZŁOWIEKA
REKLAMA

Najnowsze

11.12 - 12:07
W 2019 r. Ekstremalna Droga Krzyżowa po raz pierwszy na ulicach Rzymu
11.12 - 12:01
Bułgarska minister: w maju papież planuje wizytę w Sofii, Bukareszcie i Skopje
11.12 - 09:53
Hiszpańscy socjaliści chcą karania klientów prostytutek
11.12 - 09:51
Porzucenie psa jest przestępstwem, porzucenie migranta – prawem
11.12 - 01:57
Prymas na konferencji towarzyszącej szczytowi klimatycznemu COP24
Czytaj także

Abp Skworc: ochrona środowiska wymaga odpoczynku człowieka

Anioł Życia dla arcybiskupa Jędraszewskiego

Hołd z białych kwiatów dla Niepokalanej

Franciszek modlił się za Kościół Wiecznego Miasta

Mniejszości narodowe i grupy etniczne na Wigilii Narodów

Wywodziła się z filozoficznych administracyjnych nurtów Obywatelskich. Deklaracja zawierała między innymi prawa:

POWSZECHNA DEKLARACJA PRAW CZŁOWIEKA



Trzecia Sesja Ogólnego Zgromadzenia ONZ, obradująca w Paryżu, uchwaliła 10 grudnia 1948 roku jednomyślnie Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Dokument ten stanowi niewątpliwie jedno z największych i najtrwalszych osiągnięć ONZ. Przetłumaczona na większość języków świata Powszechna Deklaracja Praw Człowieka zbiera oraz porządkuje osiągnięcia i postulaty człowieka, który od wielu setek lat toczy nie skończoną jeszcze walkę o swoją wolność i swoją godność.
ZWAŻYWSZY, że uznanie przyrodzonej godności oraz równych i niezbywalnych praw wszystkich członków wspólnoty ludzkiej jest podstawą wolności, sprawiedliwości i pokoju świata,
ZWAŻYWSZY, że nieposzanowanie i nieprzestrzeganie praw człowieka doprowadziło do aktów barbarzyństwa, które wstrząsnęły sumieniem ludzkości, i że ogłoszono uroczyście jako najwznioślejszy cel ludzkości dążenie do zbudowania takiego świata, w którym ludzie korzystać będą z wolności słowa i przekonań oraz z wolności od strachu i nędzy,
ZWAŻYWSZY, że konieczne jest zawarowanie praw człowieka przepisami prawa, aby nie musiał - doprowadzony do ostateczności - uciekać się do buntu przeciw tyranii i uciskowi,
ZWAŻYWSZY, że konieczne jest popieranie rozwoju przyjaznych stosunków między narodami,
ZWAŻYWSZY, że Narody Zjednoczone przywróciły swą wiarę w podstawowe prawa człowieka, godność i wartość jednostki oraz w równouprawnienie mężczyzn i kobiet, oraz wyraziły swe zdecydowanie popierania postępu społecznego i poprawy warunków życia w większej wolności,
ZWAŻYWSZY, że Państwa Członkowskie podjęły się we współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych zapewnić powszechne poszanowanie i przestrzeganie praw człowieka i podstawowych wolności,
ZWAŻYWSZY, że jednakowe rozumienie tych praw i wolności ma olbrzymie znaczenie dla ich pełnej realizacji,
PRZETO ZGROMADZENIE OGÓLNE
Ogłasza Uroczyście niniejszą Powszechną Deklarację Praw Człowieka jako wspólny najwyższy cel wszystkich ludów i wszystkich narodów, aby wszyscy ludzie i wszystkie organy społeczeństwa - mając stale w pamięci niniejszą Deklarację - dążyły w drodze nauczania i wychowywania do rozwijania poszanowania tych praw i wolności i aby zapewniły za pomocą postępowych środków o zasięgu krajowym i międzynarodowym powszechne i skuteczne uznanie i stosowanie tej Deklaracji zarówno wśród narodów Państw Członkowskich, jak i wśród narodów zamieszkujących obszary podległe ich władzy.

Artykuł 1

Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem i powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa.

Artykuł 2

Każdy człowiek posiada wszystkie prawa i wolności zawarte w niniejszej Deklaracji bez względu na jakiekolwiek różnice rasy, koloru, płci, języka, wyznania, poglądów politycznych i innych, narodowości, pochodzenia społecznego, majątku, urodzenia lub jakiegokolwiek innego stanu.
Nie wolno ponadto czynić żadnej różnicy w zależności od sytuacji politycznej, prawnej lub międzynarodowej kraju lub obszaru, do którego dana osoba przynależy, bez względu na to, czy dany kraj lub obszar jest niepodległy, czy też podlega systemowi powiernictwa, nie rządzi się samodzielnie lub jest w jakikolwiek sposób ograniczony w swej niepodległości.

Artykuł 3

Każdy człowiek ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa swej osoby.

Artykuł 4

Nie wolno nikogo czynić niewolnikiem ani nakładać na nikogo służebności; niewolnictwo i handel niewolnikami są zakazane we wszystkich swych postaciach.

Artykuł 5

Nie wolno nikogo torturować ani karać lub traktować w sposób okrutny, nieludzki lub poniżający.

Artykuł 6

Każdy człowiek ma prawo do uznawania wszędzie jego osobowości prawnej.

Artykuł 7

Wszyscy są równi wobec prawa i mają prawo, bez jakiejkolwiek różnicy, do jednakowej ochrony prawnej. Wszyscy mają prawo do jednakowej ochrony przed jakąkolwiek dyskryminacją, będącą pogwałceniem niniejszej Deklaracji, i przed jakimkolwiek narażeniem na taką dyskryminację.

Artykuł 8

Każdy człowiek ma prawo do skutecznego odwoływania się do kompetentnych sądów krajowych przeciw czynom stanowiącym pogwałcenie podstawowych praw przyznanych mu przez konstytucję lub przez prawo.

Artykuł 9

Nikogo nie wolno samowolnie aresztować, zatrzymać lub wygnać z kraju.

Artykuł 10

Każdy człowiek ma na warunkach całkowitej równości prawo, aby przy rozstrzyganiu o jego prawach i zobowiązaniach lub o zasadności wysuwanego przeciw niemu oskarżenia o popełnienie przestępstwa być słuchanym sprawiedliwie i publicznie przez niezależny i bezstronny sąd.

Artykuł 11

1. Każdy człowiek oskarżony o popełnienie przestjpstwa ma prawo, aby uznawano go za niewinnego dopóty, dopóki nie udowodni mu się winy zgodnie z prawem podczas publicznego procesu, w którym zapewniono mu wszystkie konieczne środki obrony.
2. Nikt nie może być skazany za przestępstwo z powodu działania lub zaniechania nie stanowiącego w chwili jego dokonania przestępstwa według prawa krajowego lub międzynarodowego. Nie wolno także wymierzać kary wyższej niż ta, która była przewidziana w chwili popełnienia przestępstwa.

Artykuł 12

Nie wolno ingerować samowolnie w czyjekolwiek życie prywatne, rodzinne, domowe, ani w jego korespondencję, ani też uwłaczać jego honorowi lub dobremu imieniu. Każdy człowiek ma prawo do ochrony prawnej przeciwko takiej ingerencji lub uwłaczaniu.

Artykuł 13

1. Każdy człowiek ma prawo swobodnego poruszania się i wyboru miejsca zamieszkania w granicach każdego Państwa.
2. Każdy człowiek ma prawo opuścić jakikolwiek kraj, włączając w to swój własny, i powrócić do swego kraju.

Artykuł 14

1. Każdy człowiek ma prawo ubiegać się o azyl i korzystać z niego w innym kraju w razie prześladowania.
2. Nie można powoływać się na to prawo w przypadku ścigania wszczętego rzeczywiście z powodu popełnienia przestępstwa pospolitego lub czynu sprzecznego z celami i zasadami Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 15

1. Każdy człowiek ma prawo do posiadania obywatelstwa.
2. Nie wolno nikogo pozbawiać samowolnie obywatelstwa ani nikomu odmawiać prawa do zmiany obywatelstwa.

Artykuł 16

1. Mężczyźni i kobiety bez względu na jakiekolwiek różnice rasy, narodowości lub wyznania mają prawo po osiągnięciu pełnoletności do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny. Mają oni równe prawa w odniesieniu do zawierania małżeństwa, podczas jego trwania i po jego ustaniu.
2. Małżeństwo może być zawarte jedynie za swobodnie wyrażoną pełną zgodą przyszłych małżonków.
3. Rodzina jest naturalną i podstawową komórką społeczeństwa i ma prawo do ochrony ze strony społeczeŃstwa i Państwa.

Artykuł 17

1. Każdy człowiek, zarówno sam jak i wespół z innymi, ma prawo do posiadania własności.
2. Nie wolno nikogo samowolnie pozbawiać jego własności.

Artykuł 18

Każdy człowiek ma prawo wolności myśli, sumienia i wyznania; prawo to obejmuje swobodę zmiany wyznania lub wiary oraz swobodę głoszenia swego wyznania lub wiary bądź indywidualnie, bądź wespół z innymi ludźmi, publicznie i prywatnie, poprzez nauczanie, praktykowanie, uprawianie kultu i przestrzeganie obyczajów.

Artykuł 19

Każdy człowiek ma prawo wolności opinii i wyrażania jej; prawo to obejmuje swobodę posiadania niezależnej opinii, poszukiwania, otrzymywania i rozpowszechniania informacji i poglądów wszelkimi środkami, bez względu na granice.

Artykuł 20

1. Każdy człowiek ma prawo spokojnego zgromadzania i stowarzyszania się.
2. Nikogo nie można zmuszać do należenia do jakiegoś stowarzyszenia.

Artykuł 21

1. Każdy człowiek ma prawo do uczestniczenia w rządzeniu swym krajem bezpośrednio lub poprzez swobodnie wybranych przedstawicieli.
2. Każdy człowiek ma prawo równego dostępu do służby publicznej w swym kraju.
3. Wola ludu jest podstawą władzy rządu; wola ta wyraża się w przeprowadzanych okresowo rzetelnych wyborach, opartych na zasadzie powszechności, równości i tajności, lub na innej równorzędnej procedurze, zapewniającej wolność wyborów.

Artykuł 22

Każdy człowiek ma jako członek społeczeństwa prawo do ubezpieczeń społecznych; ma również prawo do urzeczywistniania - poprzez wysiłek narodowy i współpracę międzynarodową oraz zgodnie z organizacją i zasobami każdego Państwa - swych praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, niezbędnych dla jego godności i swobodnego rozwoju jego osobowości.

Artykuł 23

1. Każdy człowiek ma prawo do pracy, do swobodnego wyboru pracy, do odpowiednich i zadowalających warunków pracy oraz do ochrony przed bezrobociem.
2. Każdy człowiek, bez względu na jakiekolwiek różnice, ma prawo do równej płacy za równą pracj.
3. Każdy pracujący ma prawo do odpowiedniego i zadowalającego wynagrodzenia, zapewniającego jemu i jego rodzinie egzystencję odpowiadającą godności ludzkiej i uzupełnianego w razie potrzeby innymi środkami pomocy społecznej.
4. Każdy człowiek ma prawo do tworzenia związków zawodowych i do przystępowania do związków zawodowych dla ochrony swych interesów.

Artykuł 24

Każdy człowiek ma prawo do urlopu i wypoczynku, włączając w to rozsądne ograniczenie godzin pracy i okresowe płatne urlopy.

Artykuł 25

1. Każdy człowiek ma prawo do stopy życiowej zapewniającej zdrowie i dobrobyt jego i jego rodziny, włączając w to wyżywienie, odzież, mieszkanie, opiekj lekarską i konieczne świadczenia socjalne, oraz prawo do ubezpieczenia na wypadek bezrobocia, choroby, niezdolności do pracy, wdowieństwa, starości lub utraty środków do życia w inny sposób od niego niezależny.
2. Matka i dziecko mają prawo do specjalnej opieki i pomocy. Wszystkie dzieci, zarówno małżeńskie jak i pozamałżeńskie, korzystają z jednakowej ochrony społecznej.

Artykuł 26

1. Każdy człowiek ma prawo do nauki. Nauka jest bezpłatna, przynajmniej na stopniu podstawowym. Nauka podstawowa jest obowiązkowa. Oświata techniczna i zawodowa jest powszechnie dostępna, a studia wyższe są dostępne dla wszystkich na zasadzie równości w zależności od zalet osobistych.
2. Celem nauczania jest pełny rozwój osobowości ludzkiej i ugruntowanie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności. Krzewi ono zrozumienie, tolerancję i przyjaźń między wszystkimi narodami, grupami rasowymi lub religijnymi; popiera działalność Organizacji Narodów Zjednoczonych zmierzającą do utrzymania pokoju.
3. Rodzice mają prawo pierwszeństwa w wyborze nauczania, które ma być dane ich dzieciom.

Artykuł 27

1. Każdy człowiek ma prawo do swobodnego uczestniczenia w życiu kulturalnym społeczeństwa, do korzystania ze sztuki, do uczestniczenia w postępie nauki i korzystania z jego dobrodziejstw.
2. Każdy człowiek ma prawo do ochrony moralnych i materialnych korzyści wynikających z jakiejkolwiek jego działalności naukowej, literackiej lub artystycznej.

Artykuł 28

Każdy człowiek ma prawo do takiego porządku społecznego i międzynarodowego, w którym prawa i wolności zawarte w niniejszej Deklaracji byłyby w pełni realizowane.

Artykuł 29

1. Każdy człowiek ma obowiązki wobec społeczeństwa, bez którego niemożliwy jest swobodny i pełny rozwój jego osobowości.
2. W korzystaniu ze swych praw i wolności każdy człowiek podlega jedynie takim ograniczeniom, które są ustalone przez prawo wyłącznie w celu zapewnienia odpowiedniego uznania i poszanowania praw i wolności innych i w celu uczynienia zadość słusznym wymogom moralności, porządku publicznego i powszechnego dobrobytu demokratycznego społeczeństwa.
3. Z niniejszych praw i wolności nie wolno w żadnym przypadku korzystać w sposób sprzeczny z celami i zasadami Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 30

Żadnego z postanowień niniejszej Deklaracji nie można rozumieć jako udzielającego jakiemukolwiek Państwu, grupie lub osobie jakiegokolwiek prawa do podejmowania działalności lub wydawania aktów zmierzających do obalenia któregokolwiek z praw i wolności zawartych w niniejszej Deklaracji.

Jak to w bajkach bywa, szewc chodzi boso. Pomyśl o tym co piszę Przemeczku.

z preambuły Deklaracji:

"konieczne jest zawarowanie praw człowieka przepisami prawa, aby nie musiał – doprowadzony do ostateczności – uciekać się do buntu przeciw tyranii i uciskowi"