Rezydua epoki przemysłowej, takie jak rozbudowana służba zdrowia, na którą było stać bogate uprzemysłowione gospodarki, znikają, choć z opóźnieniem. Nikt nie patrzy na to w kategoriach zwycięstwa czy przegranej. Nieuchronne dostosowanie do nowych realiów neoagrarnego społeczeństwa czeka też inne sektory, takie jak ubezpieczenia społeczne i usługi publiczne, w tym administrację, prawo i sądownictwo, bezpieczeństwo czy edukację. W tych kategoriach należy traktować trudne przemiany społeczno-gospodarcze, których jesteśmy aktualnie świadkami na całym Zachodzie. Tylko odnowienie zaplecza surowcowego dla przemysłu mogłoby przywrócić krajowi bogactwo, które mogłoby temu zapobiec, ale na to się nie zanosi. Kraj czeka trudna walka o zachowanie tego, co jeszcze stanowi jakiś potencjał. Lasy znajdą się pod presją ze względu na zapotrzebowanie na drewno budowlane i opałowe, jak też niezbędne do produkcji celulozy, laminatów czy kompozytów. Na przykład, Niemcy i Anglia są już silnie wylesione, podobnie Ukraina. Silną ekspansję obserwujemy w rolnictwie, w którym ludność i przemysł upatrują źródeł utrzymania i wszelkich zasobów. Są kraje, w których trudno już znaleźć kawałek ziemi, który nie byłby zajęty pod uprawy. To widać też miejscami u nas. Cięcia są tak głębokie, że europejskich krajów nie stać na służby celne, wojska ochrony pogranicza, niektóre formacje wojskowe (lotnictwo) są rozwiązywane. Propaganda przedstawia to czasami jako sukces integracji i rozbrojenia. W takich żyjemy czasach.