czy wynik tego procesu w obronie dobrego imienia coś zmieni

A może tymi wpisami ktoś stara sie zwrócić uwage na istniejący problem?

Po co te wpisy o psychopatach? Wiadomo wszystkim jak jest. W środe nastepna rozprawa i wierze, ze obie panie poradzą sobie. Trzymajcie sie dziewczyny, mobbing jest nie tylko w szkołach i ktoś musi z tym skończyć! Zaproście telewizje i nagłośnijcie sprawę !!!

20 cech, mogących pomóc rozpoznać psychopatię. Na każdą możemy odpowiedzieć w trojaki sposób: 0 – cecha nie występuje, 1 – jest umiarkowana, 2- występuje w znacznym stopniu.

25 punktów oznacza punkt graniczny. 30 – cechuje już psychopatę. Przeciętna dla społeczeństwa – 2 do 4 punktów.

a) olśniewający powierzchowny urok;
b) przesadne poczucie własnej wartości;
c) chorobliwe kłamanie;
d) skłonność do oszukiwania i manipulowania;
e) brak skruchy i poczucia winy;
f) emocjonalna oziębłość, brak empatii;
g) unikanie odpowiedzialności;
h) brak głębszych uczuć;
i) duża potrzeba stymulacji (nuda);
j) pasożytniczy styl życia;
k) słaba kontrola nad zachowaniem;
l) problemy wychowawcze w dzieciństwie;
ł) brak realistycznych i długoterminowych celów;
m) impulsywność;
n) częste zmiany partnerów seksualnych;
o) brak poczucia winy;
p) popełnienie w młodości czynu karalnego;
r) skłonność do przestępstw;
s) nieumiejętność budowania trwałych relacji;
t) częste naruszanie norm i zakazów.

Powyższy test stosowany jest dzisiaj jako standardowe narzędzie służące diagnozowaniu psychopatycznych charakterów. Jego autorem jest wspomniany wyżej amerykański psycholog Robert D. Hare.

Współczesnym narzędziem diagnostycznym do rozpoznawania psychopatii jest PCL-R – 20-to punktowa lista objawów, której twórcą jest Robert Hare, amerykański psycholog i kryminolog. Są nimi:
1. Łatwość wysławiania się, powierzchowny urok. Osoby psychopatyczne potrafią się dobrze zaprezentować, bywają sympatyczne i pełne uroku. Tylko bardzo uważny obserwator może dostrzec, że psychopata swoje kwestie wygłasza w sposób mechaniczny, według schematycznego scenariusza. W rzeczywistości nie jest bowiem zdolny do rzeczywistego przeżywania całego zakresu uczuć, raczej odgrywa zaplanowane role, obliczone na uzyskanie określonego efektu.
2. Egocentryzm i przesadne, narcystyczne poczucie własnej wartości. Psychopaci spostrzegają siebie jako osoby, którym należą się szczególne uprawnienia i nie obowiązuje ich przestrzeganie norm powszechnie przyjętych. W swoim postępowaniu trzymają się własnych zasad, co w istocie sprowadza się do dbania wyłącznie o własne korzyści. Otoczenie służy osobom psychopatycznym wyłącznie do ich podziwiania i adorowania. Osoby takie uważają innych za naiwnych, zasługujących na to, by ich wykorzystywać. Komplementy pod swoim adresem przyjmują jako w pełni zasłużone.
3. Skłonność do kłamstwa, oszustwa i manipulacji. Cechy te są „wrodzonymi zdolnościami” psychopaty, co więcej, jest on z nich dumny. Oszukuje zarówno wrogów, jak i przyjaciół, łatwo przychodzi mu podszywanie się pod kogoś innego. Kiedy psychopata zostanie przyłapany na kłamstwie, rzadko okazuje niepokój czy zakłopotanie, raczej spokojnie przechodzi do przedstawienia kolejnej, przeważnie nieprawdziwej, wersji wydarzeń.
4. Brak skruchy, wyrzutów sumienia, poczucia winy oraz zainteresowania skutkami własnego nieprawidłowego zachowania. Na ogół psychopaci wykazują całkowitą emocjonalną obojętność na wyrządzone innym szkody i krzywdy. Jeśli nawet czasem wyrażają skruchę, to ich późniejsze słowa i czyny pozostają w rażącej sprzeczności z tą deklaracją. Okazanie skruchy okazuje się wykalkulowaną manipulacją, obliczoną na wywołanie korzystnego wrażenia.
5. Brak empatii, lekceważenie uczuć innych, cynizm, egoizm. Podkreśla się, że psychopaci nie potrafią wczuwać się w sytuacje i przeżycia innych osób. Traktują ich przedmiotowo, posługują się nimi dla zaspokojenia własnych potrzeb. Jeśli nawet podtrzymują więzi z innymi, np. rodzinne, to dzieje się tak dlatego, że traktują takie osoby jak swoją własność i nie akceptują ich utraty, nawet jeśli na co dzień wykazują całkowitą obojętność i rażące zaniedbywanie ich potrzeb. U większości psychopatów chłód uczuciowy przejawia się w urażaniu godności innych.
6. Płytkość uczuć. Psychopatów cechuje wprawdzie bardzo ograniczony zakres i powierzchowność przeżyć, są oni jednak zdolni do odgrywania krótkotrwałych demonstracji uczuć, co może wprowadzić w błąd osoby znające ich tylko powierzchownie. Istota problemu leży bowiem w tym, że psychopaci, zwłaszcza ci o wyższym poziomie inteligencji, wiedzą o istnieniu uczuć, czasami przypisują sobie nawet silne emocje, ale w gruncie rzeczy ich nie przeżywają. Zdaniem wielu badaczy, uczucia psychopatów nie wykraczają poza prymitywne reakcje na najbardziej podstawowe potrzeby. Stwierdzono też, że nie występują u nich fizjologiczne reakcje związane z doznawaniem strachu, u większości osób równoznaczne z nieprzyjemnymi uczuciami. Brak możliwości odczuwania uczuć powoduje, że strach czy zagrożenie karą nie stanowi czynnika wpływającego na zachowanie psychopatów.
7. Brak gotowości do ponoszenia odpowiedzialności za swoje czyny, przerzucanie odpowiedzialności na innych. Psychopaci chętnie składają obietnice bez pokrycia, co dotyczy wszystkich dziedzin życia. Zobowiązania i przyrzeczenia nic dla nich nie znaczą. Kiedy zarzuca się im nielojalność i niewywiązywanie się z obietnic, nie czują się za to odpowiedzialni, zazwyczaj winiąc innych lub niekorzystny zbieg okoliczności.
8. Słaba kontrola zachowania, łatwość obrażania się, pobudliwość, agresywność, impulsywność. Impulsywne działania psychopatów wynikają najczęściej z chęci uzyskania natychmiastowej satysfakcji, ulgi lub przyjemności. Nie potrafią oni odroczyć zaspokojenia swoich potrzeb, z czym wiąże się też brak realistycznych celów życiowych, postawa życia „z dnia na dzień”, częste zmiany decyzji. Szczególnie impulsywnie i agresywnie reagują oni w przypadku naruszenia ich wizerunku, narcystycznego poczucia własnej wartości.
9. Potrzeba stymulacji. Psychopaci poszukują podniecających doznań, charakteryzuje ich nadmierna potrzeba silnych wrażeń. Demonstrując swoje niezadowolenie mogą być agresywni, nieprzewidywalni, niebezpieczni dla otoczenia.
10. Antyspołeczne zachowania przed 18-tym rokiem życia oraz w wieku dojrzałym. W wieku dorosłym zasady i oczekiwania społeczne uważają za niepotrzebne ograniczenia, przeszkadzające im w realizacji ich pragnień. Bez skrupułów łamią więc te zasady, tworząc w ich miejsce własne systemy, które służą wyłącznie ich osobistym interesom.
W podsumowaniu rozważań dotyczących osobowości psychopatycznej należy zaznaczyć, że bardzo trudno poddaje się ona korekcie i terapii.

Opis psychopaty i mobbera jest idealny do pewnych osób dręczących innych w moim miejscu pracy. Od tego się ucieka, nie myśli się i nie analizuje. Gdy czytałam powyższe opisy pojawiły się obrazy zdarzeń z mojego miejsca pracy. Tak, u nas mobbing i dyskryminacja też mają miejsce. Odważni usłyszeli - jak się nie podoba, droga wolna. Nic nikomu nie jest dane na zawsze. Może to naiwne, ale żyję poczuciem sprawiedliwości. To eldorado musi im się kiedyś skończyć. Głęboko wierze, że życie za czynione dobro oddaje dobrem, a za zło - złem. To mi daje siłę żeby jednak rano wstać i pójść do pracy.

No dobrze. Ale chyba nikt nie sugeruje że ten fenomen ma miejsce w gimnajzum 1?

zapomnieliście o urzędach...

bo mobbing występuje nie tylko w relacji przełożony-pracownik, ale również pracownik-pracownik, a też na upartego grupa pracowników-bezpośredni przełożony. O tym nie wspomniałaś, a jest to zjawisko, z którym niestety będziemy spotykać się coraz częściej. W dobie rosnącego bezrobocia, zwolnień nie tylko w oświacie (niż demograficzny), ale i służbie zdrowia (prywatyzacja) oraz zakładach produkcyjnych (kryzys), zmarginalizowanej roli podporządkowanych dyrektorom związków zawodowych, coraz trudniej będzie znaleźć pracę w normalnej, życzliwej wolnej od patologii atmosferze.

To już wszystko. Bez komentarza.

Jeśli odejdziesz od psychopaty (zwolnisz się z pracy), możesz spodziewać się, że albo będzie to typ, który „po cichu” zrujnuje twoją reputację rozpowszechniając kłamstwa, albo spotkasz się z dużą dawką otwartej manipulacji (ostatnia próba zdobycia władzy i kontroli).

Spektaklowi towarzyszy milczenie świadków, którzy bojąc się otwartej walki zaczynają idealizować silniejszego. Pracownicy, nie mając szans na pomoc z zewnątrz przyzwyczajają się do mobbingu i są… wdzięczni prześladowcy, że czasami się do nich np. uśmiechnie lub przyjacielsko zagadnie. Dla części pracowników szef bywa w tej relacji charyzmatycznym przywódcą („ofiara zasłużyła sobie na takie traktowanie”).
Taka świta łatwo staje się narzędziem dalszej manipulacji.
To syndrom sztokholmski – stan psychiczny, który pojawia się u ofiar porwania lub
u zakładników, wyrażający się odczuwaniem sympatii i solidarności z osobami je przetrzymującymi. Może osiągnąć taki stopień, że osoby więzione pomagają swoim prześladowcom w osiągnięciu ich celów lub w ucieczce przed policją. Syndrom ten jest skutkiem psychologicznych reakcji na silny stres oraz rezultatem podejmowanych przez porwanych prób zwrócenia się do prześladowców i wywołania u nich współczucia.
Nazwa syndromu wiąże się z napadem na Kreditbanken przy placu Norrmalmstorg
w Sztokholmie, podczas którego napastnicy przez kilka dni (między 23 a 28 sierpnia 1973) przetrzymywali zakładników. Po złapaniu napastników i uwolnieniu przetrzymywanych przez nich osób, te ostatnie broniły przestępców pomimo sześciodniowego uwięzienia.
W czasie przesłuchań odmawiały współpracy z policją. Termin został użyty przez szwedzkiego kryminologa i psychologa, Nilsa Bejerota, który współpracował z policją podczas tego napadu i który przedstawił swoje obserwacje dziennikarzom. Termin wkrótce przyjął się wśród psychologów na całym świecie.
Inne opisane przypadki syndromu sztokholmskiego dotyczą zakładników uprowadzonych samolotów oraz porwanych osób. Najbardziej znany przypadek dotyczy Patty Hearst, wnuczki amerykańskiego wydawcy Williama Randolpha Hearsta, która została uprowadzona 4 lutego 1974 przez wyznającą utopijne koncepcje socjalne grupę Symbionese Liberation Army. Porwana przyłączyła się do grupy i uczestniczyła m.in. w napadzie
na bank. Została aresztowana w 1975 i rok później skazana na 7 lat za współpracę
z terrorystami, jednak zastosowano wobec niej prawo łaski i zmniejszono wyrok do dwóch lat.

W sytuacji, kiedy pracownik zorientuje się, że został poddany manipulacji i zaczyna się bronić, psychopata łatwo wciela się w mobbera, który upokarza i zastrasza swoją ofiarę.
Od tej pory występuje już jako dręczyciel, który działa kompleksowo – powierza swojej ofierze trudne zadania, których nie będzie umiała wykonać lub przeciwnie – banalnie proste, poniżej jej zawodowych możliwości oraz wydaje sprzeczne polecenia i bez przerwy sprawdza. W białych rękawiczkach posługuje się kłamstwem, plotką i intrygą.
Taktykę realizuje konsekwentnie.
Szykany pozbawiają ofiarę autorytetu w środowisku i wiary w siebie. Jej wydajność zawodowa maleje – każdy krok obarczony jest lękiem przed wpadką. W końcu do niej dochodzi i ofiara zostaje zwolniona (zwalnia się sama). Czuje przy tym bezsilność, ponieważ im więcej prób szukania sprawiedliwości, tym bardziej naznaczona jest opinią osoby niezrównoważonej, z którą trudno współpracować.

W jaki sposób możesz poznać psychopatę? Korzystając z dostępnych źródeł jestem w stanie udzielić kilku wskazówek:
1. Psychopaci są mili i sympatyczni. Mają czarującą powierzchowność i często wywołują frapujące wrażenie, jakoby posiadali najzacniejsze ludzkie zalety.
2. Wielu psychopatów uwielbia być podziwianymi i rozkoszować się pochlebstwami innych. Choć psychopata ma swoje sympatie i antypatie oraz pociąg do przyjemności czerpanej
z towarzystwa innych ludzi, analizy pokazują, że jest on całkowicie egocentryczny i ocenia innych wyłącznie pod kątem tego, na ile wzmacniają jego zadowolenie czy status.
Łatwo zdobywa przyjaciół, a osuszywszy do cna jedno źródło, zwraca się ku następnemu, by wyeksploatować je, ogołocić, a następnie odrzucić. Ludzie są wykorzystywani jako środki prowadzące do celu – mają się podporządkować i poniżyć, tak aby typ antyspołeczny mógł się czuć usatysfakcjonowany.
3. Psychopata często wykorzystuje mimetyzm do przekonania innych, że jest normalną, ludzką istotą. Robi to, by stworzyć pozory empatii ze swoją ofiarą. Psychopata przez snucie smutnych opowieści lub zapewniając o głębokich, poruszających doświadczeniach, będzie próbował sprawić, żebyś uwierzył, iż ma on normalne emocje.
4. Psychopaci nie tylko mają obsesję na punkcie posiadania i władzy, ale czerpią szczególną przyjemność z przywłaszczania sobie i zabierania innym. To, co mogą posiąść dzięki plagiatowi, przez matactwo czy wymuszenie, jest owocem o wiele słodszym niż to, co mogą mieć dzięki uczciwej pracy.
5. Arogancja, przekonanie o własnej wyższości, dominowanie nad pracownikami, brak poszanowania cudzej wiedzy czy kompetencji to również cechy psychopaty. Osoba taka zawsze wie najlepiej, nigdy się nie myli. Jeśli popełni błąd zwala winę na innych lub na sytuację.
6. Na pracownikach szef psychopata sprawia na początku bardzo podobne wrażenie. Rysy na tym idealnym wizerunku pracownik dostrzega jedynie wtedy, kiedy zostaje poddany manipulacji. Psychopata potrafi tak wykorzystać emocje podwładnych i współpracowników, by uzyskać to, czego chce. Jest idealnym manipulatorem, a pracownik nawet jeśli wie, że dał się zmanipulować, nie potrafi zachować asertywności.
7. Psychopata bez mrugnięcia okiem okłamuje swoich podwładnych. Przyłapany na kłamstwie nie odczuwa winy, lecz tak kieruje rozmową, by okazało się, że wcale nie kłamał – to pracownik źle go zrozumiał. Najdziwniejszą jednakże rzeczą jest jego selektywna pamięć. Psychopata może nie pamiętać, co obiecał ci wczoraj, ale będzie pamiętał fakty z przeszłości, o ile w jakiś sposób służą jego celom. Często w ten sposób postępuje w sytuacji, kiedy przyłapie się go na kłamstwie.

„Prawdopodobieństwo, że człowiek przynajmniej raz w swoim życiu miał do czynienia
z psychopatą, wynosi dokładnie 100 %” – twierdzi neurobiolog Niels Birbaumer.
Psychopatia to zaburzenie osobowości, które polega na niezdolności osoby chorej do nawiązywania trwałych i głębokich relacji między ludzkich. Osoby te rozumieją emocje, dostrzegają je, ale ich nie przeżywają – nie potrafią się zakochać, a kiedy komuś wyrządzą krzywdę nie odczuwają skruchy. Osoby ze swojego otoczenia traktują instrumentalnie, wykorzystując je do swoich korzyści. Genetyczne tendencje psychopatów takie jak niezaprzeczalny urok osobisty, wysokie mniemanie o sobie, kłamstwa, brak poczucia winy, empatii, wyrzutów sumienia, egocentryzm, nielojalność, narcyzm, mogą bardzo silnie oddziaływać na współpracowników. Wśród osób na wysokich stanowiskach psychopatów jest więcej niż w populacji, bo psychopaci świetnie radzą sobie z wykorzystywaniem innych. Nie można zapominać też, że wielu psychopatów jest ponadprzeciętnie inteligentnych
i ponad wszystko pragną władzy. Często ukrywają oni swoje negatywne cechy i otrzymują awans. Ciężko ich wówczas usunąć z miejsca pracy. Mamy bowiem do czynienia z sytuacją, w której pracownikowi trudno udowodnić swoje racje. Najtrudniej jest jednak wtedy, kiedy psychopata znajduje się na szczeblu pośrednim w hierarchii danej organizacji – szef nie jest w stanie dać wiary, że ma do czynienia z takim zjawiskiem. Psychopata jest bowiem
w stanie manipulować także swoim przełożonym.