dyrektor oświaty to najgorszy gbur i pozbawiony elementarnej kultury urzędnik.. z racji zajmowanego stanowiska zna wiele osób pracujących w szkołach chojnickich, nie kłania się nikomu, nie zna słowa ,,dzień dobry,,.. pewnie uważa ( oczywiście jest w błędzie ), że wszyscy powinni przed nim klękać..

Burmistrz po raz kolejny prowadzi swoje "personalne wycieczki". Tym razem zmienił miejsce, z forum portalu, na regionalną gazetę. Cięższy kaliber. Co jeszcze pan zrobi burmistrzu, żeby szargać dobre imię swoich oponentów? Proponuję występ w telewizji śniadaniowej. Tam ludzie lubią wylewać swoje osobiste frustracje. Proponuję program pt. "Dlaczego nikt mnie nie lubi, jestem przecież taki wspaniały."
Burmistrzu proszę nie mieszać swoich osobistych animozji ze swoimi obowiązkami służbowymi. Mieszkańcy Chojnic naprawdę nie są kretynami.

Pan Burmistrz nie reagował na skargę, bo wicedyrektorka była na zwolnieniu. Czekał na jej powrót, bo nieobecność była przeszkodą, żeby podjąć czynności prawne. Dyrektorka nie czekała. Dla niej nieobecność swojej podwładnej nie przeszkadzała w złożeniu aktu oskarżenia do sądu. W jednej sytuacji zwolnienie przeszkadza, w innej nie. Gdzie tu logika?

Burmistrzowie w odpowiedzi jednoznacznie odcina się od ingerencji w temat. Z tego wynika, że jedyną lokalna instancja to dyrektor Ziarno. A tu glowa w piasek!

Fragi, bezradność total - prawda? Godzimy się na zastały porządek rzeczy. A ja, wbrew wszystkiemu, wierzę w zmiany!

Dyrektor oświaty myśli o sali dla szkoły w której dyrektorem, zupełnie przypadkowo, jest jego żona. Co Mu po normalności w szkołach? Więc nawet pary z ust nie puści wbrew "Królowi". Ot, taka katolicka postawa.

Pani Merzenna na burmistrza!

To co, Panie Burmistrzu, ping – pong? Odbijamy argumenty? Ostatnio przy zielonym stole, podczas któregoś z tenisowych turniejów z cyklu „Bawmy się razem”, nie okazał się Pan zwycięzcą naszego pojedynku. Zatem kontynuacja?
Primo: Nigdy dotąd nie udowodnił mi Pan żadnych

oszczerstw i pomówień rzekomo głoszonych pod Pańskim adresem przez niejaką „Lorelai” na forach internetowych

. To Pańska, daleko idąca interpretacja i nadwrażliwość sprawia, że jako oszczerstwa traktuje Pan dopuszczalną w demokracji krytykę Pańskich działań - urzędnika państwowego. Fakty są inne. Wyłudza Pan z prokuratury numery IP internautów i próbuje ich Pan straszyć oddaniem spraw do sądu.
Secundo: nikt Pana nie próbował „wmanewrować w sprawy wykraczające poza obowiązki burmistrza”. Bo jednak nadzór nad szkołami leży w gestii Pańskich obowiązków – nikt z nich Pana nie zwolnił. Żenującym jest natomiast Pańskie wyznanie i niewiedza. Każdy pracownik szkoły, jeśli czuje się mobbingowany przez dyrektora placówki, ma prawo zwrócić się do burmistrza jako organu nadzorującego ze skargą. A burmistrz w ciągu miesiąca (KPA) zobowiązany jest sprawę wyjaśnić.
Tertio: pyta Pan:

Dlaczego obydwie panie – p. Osowicka i p. wicedyrektorka nie wystąpiły do Sądu właśnie o mobbing, który rzekomo trwa od wielu lat!

Odpowiadam: SĄD TO WYJŚCIE OSTATECZNE. Oprócz drogi sądowej, jest wiele innych dróg, ścieżek, a nawet dróżynek rozwiązania konfliktu. Skarga do Pana była mniejszym złem, jednym z tych rozwiązań POLUBOWNYCH, zgodnych z literą prawa. Sprawa nie ujrzałaby światła dziennego, gdyby Pan tak zwyczajnie po ludzku, chciał się nią zająć. W zamian nastąpił siedemnastomiesięczny bezruch. W tym czasie to pani dyrektor założyła nam sprawę karną. Bez jakiejkolwiek próby rozwiązania problemu, wbrew polityce antymobbigowej, która ją obowiązuje. Jako pracodawcę.
Quatro: Pański sposób rozwiązania konfliktu

Spotkaliśmy się z panią dyrektor i wysłuchaliśmy jej wyjaśnień. Upewniliśmy się, że żadnego mobbingu nie było.

nasuwa mi pewne literackie skojarzenie: MISTRZ i MAŁGORZATA. A gdzie w tym wszystkim ALICJA? Pewnie w Krainie Czarów – NIEOSIĄGALNA: telefonicznie, korespondencyjnie… Prawdopodobnie na zwolnieniu i urlopie dla poratowania zdrowia zatraciła zdolność czytania, odbierania telefonów, myślenia, odczuwania… Stała się niepełnosprawna, pogrążona w niebycie, niedostępna. Może i dobrze. Bo skoro nie było Alicji, to nie było także sprawy. Ona zniknęła. Jak w bajce Lewisa Carrolla. Prawda? Cóż za pokrętna logika! Dla mnie – wstrząsająca.
A może jednak nie MISTRZ z powieści Bułhakowa? Może w takim razie PONCJUSZ PIŁAT (z tej samej epopeji)? Umywający ręce, przekonany, że sprawę załatwił, bo zadzwonił do Osowickiej. I przekazał, że Alicja ma się nie denerwować, czekać spokojnie na odpowiedź oraz na spotkanie

na ubitej ziemi, na której Pan Burmistrz w roli negocjatora będzie godził obie panie; a zresztą, przecież zawsze może Pan załatwić pracę dla pani Alicji w innej szkole…

Jak sam Pan przyznał, negocjacji nie było… Było tylko spotkanie z panią dyrektor Małgorzatą. O tychże wyjaśnieniach pisze Pan oficjalnie w Gazecie Pomorskiej? O przedmiotowym, stricte instrumentalnym traktowaniu NIEKTÓRYCH ludzi?
To nie ja uczyniłam siebie rzecznikiem spraw Alicji. To Pan wciągnął mnie na ten „urząd” telefonując do mnie i podając powyższe wyjaśnienia, które rozsądnego człowieka przyprawiają o gęsią skórę. Przez siedemnaście miesięcy dziwiłyśmy się, że osoba najważniejsza w całej tej sprawie została tak pominięta, tak zlekceważona, że nawet telefony wykonane zostały do Osowickiej, nie do niej. Wszystko działo się poza Alicją. Czy ona jest trędowata? Czy to forma ostracyzmu urzędniczego wobec niej? A przynajmniej bezduszności? Czy w końcu czuje Pan absurdalność swoich argumentów?

bierze pieniądze za podejmowanie decyzji w sferze oświaty.

Kościół wspiera władzę w zamian za profity. Krócej mówiąc opłacają się wzajemnie. Ostatni przykład na minionej sesji przeglosowano dotacje dla KK na kwotę ok. 0,5 mln złotych z naszych pieniędzy.

Masz rację, Jacku. Podniosłeś poważny problem. Od dawna utwierdzam się w przekonaniu, że niektórych ludzi władza deprawuje. Jej poczucie sprawia, że przestają liczyć się z innymi, ich racje stają się najważniejsze, decyzje bezduszne, liczy się ekonomia przed czynnikiem ludzkim. A w zarządzaniu potencjałem ludzkim zostają zatracone powszechne dotąd wartości – empatia, życzliwość, budowanie pozytywnej motywacji i atmosfery w zespole. Sytuację pogłębia kryzys, lęk przed utratą pracy. Rzeczywiście, Kościół mógłby odegrać pozytywną rolę w obecnej rzeczywistości…